ประเด็นคือ นายชวลิต เปรียบเทียบผิด
และขาดสำนึกที่ดีต่อองค์พระประมุข
.......................................................
1) คณะสงฆ์แม้มี 2 นิกาย แต่การประชุมมหาเถรสมาคมเพื่อเสนอนามผู้ดำรงตำแหน่งพระสังฆราชนั้น ไม่ใช่เรื่องปรองดอง เกื้อกูลอะไรอย่างที่พล่ามมาหรอก ระเบียบบังคับมหาเถรไว้ว่า ให้เลือก "สมเด็จพระราชาคณะที่มีอาวุโสสูงสุดโดยสมณศักดิ์" ดังนั้น ต่อให้ 2 นิกายชอบหรือไม่ชอบ "สมเด็จช่วง" ก็ต้องมีมติตามนั้น มติถึงได้เป็นเอกฉันท์ เพราะไม่ได้เลือกโดยฉันทะ แต่เลือกเพราะระเบียบมัดคอเอาไว้แล้ว และหน้าที่เขาก็จบแค่นั้น อย่างง่ายๆ
............
2) แต่หน้าที่รัฐบาลก่อนนำความใดๆ ขึ้นกราบบังคมทูลพระเจ้าอยู่หัวนั้น ต้องดูว่ามัน "กระจ่าง ร้างมลทิน สิ้่นขัดแย้ง" แล้วหรือไม่ รัฐไม่ได้ปฏิเสธชื่อ "สมเด็จช่วง" แต่สมเด็จช่วงมีทลทินในทางคดีและความขัดแย้ง ซึ่งนายกฯ ก็พูดชัดว่า รอเวลาให้เรื่องมันคลี่คลาย จึงจะนำเรื่องขึ้นทูลเกล้า
............
3) ฉะนั้น การที่รัฐบาลยังไม่เร่งรีบนำชื่อขึ้นทูลเกล้า สะท้อนสำนึกที่มีต่อเบื้องพระยุคลบาทว่า จะไม่นำความที่ยัง "ตีความยาก-มากมลทิน" ไปเป็นพระราชภาระและระคายเคืองเบื้องพระยุคลบาท ให้ต้องตกอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งหรือเห็นด้วยไม่เห็นด้วยไปด้วย อันเป็นสำนึกของคนที่เทิดทูนองค์พระประมุข คำนึงถึง "ความบังควร" ด้วย ไม่ใช่สักแต่โยนภาระ ทูลเกล้าขึ้นไปอย่างมักง่าย เช่นสำนึกแบบนายชวลิต
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
