จากเฟสบุ๊ค Pinkan Tansuwanrat เนื้อหาของนิทานมีดังนี้ "นิทานจากใจ... 70 ปีก่อน มีครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วย พ่อ แม่ และลูกๆ โดยมี "พ่อ" เป็นหัวหน้าครอบครัว ทั้งหมดอาศัยอยู่ใน "บ้าน" ที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ แต่พื้นที่นั้นกลับเต็มไปด้วยปัญหา แต่ผู้เป็นพ่อ "ไม่เคยย่อท้อ" พ่อศึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นในพื้นที่บ้าน แล้วค่อยๆ แก้ปัญหาทีละปัญหา ด้วยหวังว่า ลูกหลานจะได้อยู่อาศัยกันอย่างยั่งยืนต่อไปในอนาคต
พ่อแก้ปัญหาเรื่องความแห้งแล้ง ปัญหาน้ำท่วมบ้าน สร้างกังหันไว้บำบัดน้ำเสีย แก้ปัญหาเรื่องดิน สอนการเกษตรให้ลูกๆ สอนให้ลูกรู้จักการใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาตนเองได้อย่าง "พอเพียง" และแก้ปัญหาเรื่องการศึกษาของลูกหลานให้ได้เรียนหนังสือ
พ่อบุกป่าฝ่าดง ลุยน้ำ เข้าป่า โดยไม่เคยห่วงตนเองทำทุกอย่างเพียงเพื่อจะทำให้บ้านนั้นดีขึ้น และลูกจะได้มีกิน พ่อต่อสู้จนวันหนึ่งบ้านเราที่เคยแห้งแล้งและเต็มไปด้วยปัญหา กลับกลายเป็นบ้านที่คนอื่นยอมรับ อุดมสมบูรณ์ "ในน้ำมีปลาในนามีข้าว" ส่วนความสุขของพ่อนั้นมีไม่กี่อย่าง รอยยิ้มของแม่ และดนตรี เรียกได้ว่าตลอดชีวิตของพ่อ ทำเพื่อผู้อื่นมาโดยตลอด
รู้ตัวอีกที พ่อก็อายุมากแล้ว แทนที่จะได้พัก กลับไม่ใช่ ลูกๆ ในบ้านเริ่มทะเลาะกัน แตกความสามัคคี ตีกันกลางบ้าน แบ่งพรรคแบ่งพวกทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน
บ้านที่เคยเงียบสงบกลับทรุดโทรมลง ไม่สวยงามเช่นเคย หัวอกผู้เป็นพ่อนั้น "เจ็บปวด" ที่ต้องมาเห็นลูกทะเลาะกันในบั้นปลายของชีวิต ทั้งที่เฝ้าสร้างสรรสิ่งต่างๆ ไว้ให้ลูกๆ
จนวันหนึ่งพ่อก็ได้จากไป ลูกร้องไห้ อาลัย หันมาจับมือกัน ลูกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า..."ถ้าหยุดทะเลาะกันซะตั้งแต่ตอนนั้นก็คงดี ถ้าเราช่วยเหลือกัน สามัคคีกันอย่างตอนที่พ่อจาก ไปแล้วนี้ในวันที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อคงจะดีใจที่ได้เห็น..."
บัดนี้พ่อจากลูกๆ ไปแล้ว ทิ้งเพียงบ้านหลังใหญ่ที่ยังสามารถซ่อมแซมได้ ไว้ให้ลูกๆ ดูแลเพื่ออยู่อาศัยต่อไป ถึงเวลาซ่อมบ้านเราหรือยัง? ถึงเวลาหยุดทะเลาะกันหรือยัง?
นิทานเรื่องนี้ขอส่งจากใจลูกคนนึงถึงลูกๆทุกคน #ให้เมืองไทยนั้นได้ยืนยง...แผ่นดินของเรา
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
