เศรษฐีรวยล้นฟ้าต้องมาสะอึกกับคำพูดของชายผู้ยากไร้คนนี้

เมื่อ 10 กว่าปีก่อน ได้มีเศรษฐีเฒ่าคนหนึ่ง เพียบพร้อมทุกอย่าง อยู่บ้านหลังใหญ่ แม้จะเรียกว่าคฤหาสน์ก็คงจะไม่ผิด สวยงามตระการตาเป็นอันมาก แต่ทว่าบ้านของเศรษฐีคนนี้มีที่ดินซึ่งอยู่ติดกับบ้านของตาแก่ที่เป็นบ้านเก่าๆสังกะสีผุๆ เศรษฐีตื่นขึ้นมาทุกเช้า มองออกไปจากชานเรือนมองเห็นทิวทัศน์สวยงาม ยกเว้นก็แต่บ้านเฮงซวยของตาแก่ที่อยู่ติดกันนี้

อยู่มาวันหนึ่งเศรษฐีทนไม่ไหว พอดีมองออกไปเห็นตาแก่เจ้าของบ้านสังกะสีตื่นมาพอดี จึงรีบเดินเข้าไปหาและถามตาแก่ว่า "ฉันอยากซื้อบ้านหลังนี้ แกจะขายสักกี่ตังกันเทียว? ว่ามา"

ตาแก่ได้ยินดังนั้นรู้สึกฉงน จึงได้ถามกลับว่า "ไฉนท่านจึงอยากได้บ้านของกระผมรึ?"

เศรษฐีตอบว่า "ฉันมองออกมาเห็นบ้านของแกทุกวัน อุบาทว์ตามาก แกจะขายเท่าไร ฉันก็ซื้อ!!"

ตาแก่ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจพึมพัมว่า งืมๆ พลางพูดต่ออย่างเป็นมิตรว่า "ไม่ขายดอก..ท่านผู้มีอันจะกิน ทุกเช้าที่กระผมตื่นขึ้นมา ก็ได้เห็นคฤหาสน์ที่งดงามของท่าน สวยงามตระการตามาก กระผมมีความสุขมากที่ได้เห็น หากขายบ้านให้ท่านไปแล้ว กระผมคงจะไม่ได้เห็นสี่งที่งดงามเช่นนี้อีกต่อไป"

เศรษฐีเฒ่าถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถามต่อว่า "แล้วแกไม่ดูบ้านตัวเองบ้างรึ ว่าอุดจาดตาแค่ไหน อยู่เข้าไปได้ยังไง"

ตาแก่จึงตอบอีกว่า "ขอรับ..กระผมก็แค่อาศัยอยู่ด้วยจิตที่รับเอาแต่สิ่งที่ดี และสิ่งที่งาม อะไรที่มันไม่งาม กระผมก็ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจดูดอกขอรับ กระผมก็ไม่เข้าใจท่านเหมือนกัน บ้านท่านออกใหญ่โตงดงาม แต่ท่านกลับไม่สนใจบ้านของตัวเอง ตื่นเช้ามาก็สนใจแต่บ้านเฮงซวยของกระผม ถ้ากระผมเป็นท่าน จะชื่นชมความงามพร้อมของบ้านตัวเอง และไม่สนใจบ้านที่เฮงซวยของคนอื่น"

เศรษฐีได้ยินดังนั้นจึงคิดได้ว่า.. จริงด้วย เราคงบ้าไปแล้ว ที่เอาจิตของตัวเองไปจับแต่เรื่องเลวร้าย บ้านของตัวเองที่สวยงามมากกลับไม่สนใจ แถมยังไปวุ่นวายกับของนอกกายรอบข้างที่สกปรก

นับตั้งแต่นั้นมา เศรษฐีเฒ่าก็เข้าใจในธรรมของตาแก่ผู้ยากไร้ และกลายเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันจวบจนสิ้นอายุขัย