4 ปีก่อนสามีประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต แต่ 4 ปีต่อมาฉันเดินเจอสามีที่ตายไปแล้วโดยบังเอิญ และความจริงก็คือ

4 ปีก่อนสามีประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต แต่ 4 ปีต่อมาฉันเดินเจอสามีที่ตายไปแล้วโดยบังเอิญ และความจริงก็คือ

ก่อนที่ฉันจะได้รู้จักกับวังฮา การตายของโรมินเป็นความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตฉัน

ฉันกับโรมินเป็นเด็กต่างจังหวัดด้วยกันทั้งคู่ บ้านเกิดเราสองคนอยู่บนเขาสูง พวกเราสองคนเป็นเด็กกลุ่มแรกในหมู่บ้านที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ ฉันกับโรมินโตมาด้วยกัน แอบรักกันมานานแล้ว ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยเราก็เลือกสอบเข้าม.ดังที่เดียวกันในปักกิ่ง และก็โชคดีที่สอบติดทั้งคู่ เส้นทางชีวิตของเราก็เลยได้เดินไปด้วยกันมาโดยตลอด

ความรักที่เกิดขึ้นในรั้วมหาลัย 4 ปี ทำให้เราสองคนมั่นใจที่จะจูงมือกันฝ่าฟันไม่ว่าจะฝนตก แดดออกหรือพายุเข้าไปด้วยกัน และมีความสุขไปพร้อมๆกัน พอเรียนจบพวกเราก็รีบไปจดทะเบียนสมรส งานแต่งงานง่ายๆในสถานการณ์ที่ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินเก็บ หรือแม้แต่งานก็ยังไม่มี 


เริ่มแรกพวกเราเช่าห้องเล็กๆ เพื่อที่จะประหยัดทุกวันก็กินแต่น้ำเปล่ากับหมั่นโถว แม้แต่มาม่าก็ยังไม่กล้ากิน ทั้งหมดก็เพื่อเอาชีวิตรอดในปักกิ่ง หลังแต่งงาน 3 ปีฉันและโรมินทำงานกันหนักมาก พอขึ้นปีที่ 3 เงินเดือนฉันขึ้นไปถึง 1 หมื่นหยวน (5 หมื่นบาท) โรมินเองก็ได้รายได้ปีละ 2 แสนหยวน (1ล้านบาท) ฐานะทางเศรษฐกิจของเราดีขึ้นเรื่อยๆ และมีเงินเก็บ 3 แสนหยวน (1.5 ล้านบาท) สมัยนั้นราคาบ้านในปักกิ่งยังไม่แพงเว่อร์เหมือนตอนนี้ เพื่อนร่วมงานของโรมินคนนึงกำลังต้องการขายบ้าน ราคาถูกกว่าตลาดเยอะมาก พวกเราก็เลยกู้เงินซื้อบ้านหลังนั้น ทำเลก็อยู่ชานๆเมืองออกมาหน่อย

แล้วตอนที่ทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ พวกเราวางแผนเรื่องมีลูก อุบัติเหตุครั้งนั้นก็ทำให้ฉันต้องตกลงไปอยู่ในหลุมแห่งความทุกข์แบบหาทางขึ้นไม่ได้ ในอุบัติเหตุรถชนครั้งนั้น โรมินเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ตอนที่ฉันได้รู้ข่าวก็เป็นลมไปทันที เมื่อฟื้นขึ้นมาพ่อแม่ของโรมินก็เดินทางจากบ้านที่ต่างจังหวัดมาถึงแล้ว และจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วด้วย ฉันไม่ได้แม้แต่จะมีโอกาสเห็นหน้าโรมินเป็นครั้งสุดท้าย ก็ต้องจากกันไปชั่วนิรันดร์ แต่ที่น่ายินดีก็คือ คุณหมอตรวจร่างกายให้แล้วพบว่าฉันตั้งท้องได้ 2 เดือนแล้ว พอคิดถึงชีวิตเล็กๆในท้อง ฉันก็ค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาได้บ้าง แม้ว่าโรมินจะจากไปแล้ว แต่ความรักของเขายังอยู่กับฉันและลูก ฉันจะต้องเลี้ยงแกให้โตเป็นคนดี


ตอนที่ฉันบอกความตั้งใจนี้กับพ่อแม่ของโรมิน พวกท่านก็อึ้งไป แล้วก็ส่ายหน้าบอกให้ไปเอาเด็กออก เหตุผลของพวกท่านก็ง่ายๆ ท่านบอกว่าเรายังสาว ถ้ามีลูกจะแต่งงานใหม่ยาก น่าสงสาร ตอนนั้นเราโง่มาก คิดว่าท่านทั้งสองคิดเพื่อเรา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันเป็นเรื่องหลอกลวงของครอบครัวนี้! 

ฉันไม่ฟังคำแนะนำของพ่อแม่โรมิน และไม่สนว่าพ่อแม่ฉันจะขัดขวางยังไง ฉันยืนยันที่จะคลอดลูกออกมา ปีต่อมา พ่อแม่ที่ต่างจังหวัดส่งข่าวมาบอกว่า พ่อแม่ของโรมินย้ายออกไปจากหมู่บ้านแล้ว ติดต่อไม่ได้อีกเลย ตอนนั้น อาเล่อลูกชายของฉันเพิ่งคลอด ฉันยุ่งอยู่กับการเลี้ยงลูกก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

ผ่านไป 2 ปี พอลูกโตขึ้นมาหน่อย ฉันก็ลาออกจากงานที่ปักกิ่ง ย้ายไปทำงานที่เซินเจิ้น ฉันรู้ตัวดี ความตายของโรมินมีผลกับฉันมากเกินไป ปักกิ่งมีแต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับเขา ฉันทำได้แค่ขายบ้านทิ้ง แล้วออกจากเมืองนั้น ออกไปอยู่ในที่ๆฉันไม่คุ้นเคย....


หลังจากทำงานที่เซินเจิ้นได้ 1 ปี หน้าที่การงานของฉันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ วังฮาหัวหน้าของฉันชื่นชมฉันมาโดยตลอด โดยเฉพาะหลังจากที่เขาได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉัน เขาก็เริ่มตามจีบฉัน วังฮาเป็นคนจริง ตั้งใจทำงาน อายุจะ 40 แล้วแต่ยังไม่ได้แต่งงาน ส่วนฉันแต่งงานแล้วแถมยังมีลูกติดอีก 

เมื่อได้เห็นความจริงใจที่วังฮามีให้ ฉันก็ค่อยๆขึ้นมาจากหลุมแห่งความทุกข์ที่ตกลงไปตั้งแต่โรมินจากไปได้ และเปิดใจยอมรับความรู้สึกของวังฮา อาจเป็นเพราะฉันเป็นผู้หญิง ยังไงก็อ่อนแอและต้องการไหล่ที่พักพิง แถมอาเล่อและวังฮาก็เข้ากันได้ดี

วันนั้นฉันไปเดินห้างซื้อของกับวังฮา เขาอยากซื้อชุดใหม่ให้ฉันเป็นของขวัญ เราก็เลยเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้หญิงร้านหนึ่งด้วยกัน แล้วในนั้นเอง ฉันก็ได้เห็นกับใบหน้าที่แสนคุ้นเคย! โรมิน! เขาคือสามีที่ตายจากไปหลายปีก่อนของฉัน โรมิน! 


ส่วนโรมินเมื่อเห็นหน้าฉันก็หน้าซีด อึ้งไป เหงื่อไหลซึมออกมาตามหน้าผาก "ที่รักคะ คุณว่าฉันใส่กระโปรงตัวนี้สวยมั้ย?" หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกจากห้องลองเสื้อยิ้มร่ามาถามเขา ผู้หญิงคนนี้เรียกโรมินว่า "ที่รัก" เธอไม่ใช่คนแปลกหน้า เธอคือเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของฉันกับโรมิน เธอคือ เซียวลู่ลูกสาวเศรษฐีที่ชอบโรมินมาโดยตลอด 

เห็นเท่านั้น ฉันก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ที่แท้โรมินไม่ได้ตาย เขากับครอบครัวร่วมกันเล่นละคร ทั้งหมดก็เพื่อจะทิ้งฉัน แล้วกระโดดเข้าไปในถังข้าวสาร! ฉันโกรธจนตัวสั่นมือเย็น วังฮาที่ยืนอยู่ข้างฉันดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง เขาไม่ได้ถามอะไร แค่จับมือฉันไว้หลวมๆ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากมือของวังฮา ทำให้ฉันค่อยๆสงบลงได้ ฉันถอนหายใจ จ้องมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ แล้วก็เดินตรงไปที่เซียวลู่

พอเซียวลู่เห็นฉัน เธอดูเหมือนจะตกใจ รีบจับมือโรมินไว้ ขมวดคิ้วแล้วว่า : "นึกไม่ถึงว่าจะเจอเพื่อนเก่าที่นี่ หลังจากหย่ากับโรมินแล้ว เธอเป็นยังไงบ้าง?" ฉันเม้มปาก ยิ้มบางๆให้ แล้วว่า: "เซียวลู่ ไม่เจอกันหลายปีเธอก็ยังไม่ฉลาดขึ้นเลยนะ ฉันกับโรมินไม่ได้หย่ากัน ลูกชายของพวกเราก็ตั้ง 3 ขวบแล้ว เรื่องพวกนี้ ผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆเธอไม่ได้บอกเธอมั่งเลยหรอ?" ทุกอย่างเงียบ ฉันหมุนตัว แล้วดึงมือวังฮาเดินจากมาอย่างรวดเร็ว
วันต่อมา โรมินมาหาฉันที่บริษัท เสนอให้เงินฉัน 2 ล้านหยวน (10 ล้านบาท) เพื่อแลกกับใบหย่า ต่อหน้าวังฮา ฉันฉีกเช็คมูลค่า 2 ล้านหยวนที่โรมินเสนอให้เป็นชิ้นๆ แล้วรับปากที่จะไปจดทะเบียนหย่าที่เขตกับเขาทันที ใช่ จริงๆแล้วฉันสามารถฟ้องร้องโรมินได้ แต่ถ้าทำแบบนั้น ฉันจะเอาวังฮาไปไว้ที่ไหน ถ้าฉันไม่หย่ากับโรมิน ในสายตาคนภายนอกวังฮาก็เหมือนเป็นมือที่สามที่เข้ามาแทรก ฉันรักวังฮาขนาดนี้ ฉันจะทำให้เขารู้สึกแย่ได้ยังไง
ฉันจดทะเบียนสมรสกับวังฮาหลังจากนั้น งานแต่งงานของเราจัดขึ้นอย่างอบอุ่น แล้วไม่นาน ฉันก็ได้ยินข่าวว่าบริษัทของโรมินต้องปิดกิจการไป ที่แท้ก็เพราะพอพ่อแม่ของเซียวลู่รู้ความจริง พวกเขาก็เลิกให้ความช่วยเหลือทั้งด้านเงินและกำลังคน เพื่อบีบบังคับให้เซียวลู่เลิกกับโรมิน แล้ววันนี้โรมินที่หมดเนื้อหมดตัว เขาก็กลายเป็นเหมือนคนตายไปแล้วจริงๆ...

ที่มา liekr

เครดิต :

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
คุณ : เน่า
สถานะ : บุคคลทั่วไป
IP : 159.192.241.131

159.192.241.131,,159.192.241.131 ความคิดเห็นที่ 2 [อ้างอิง]
เสียเวลาอ่าน ดีนะที่อ่านแบบข้ามๆ เน่าสุดๆ


[ วันพุธ ที่ 11 ตุลาคม 2560 เวลา 12:52 น. ]
คุณ : u1230746280
สถานะ : บุคคลทั่วไป
IP : 103.58.148.23

103.58.148.23,,host23.148.thvps.com ความคิดเห็นที่ 3 [อ้างอิง]
ขอขอบคุณสำหรับข้อมูล


[ วันเสาร์ ที่ 18 มีนาคม 2566 เวลา 01:38 น. ]
เช็คเบอร์มือถือ คลิ๊กเลย ++
กระทู้เด็ดน่าแชร์