เด็กใช้ทริคโยนเงิน 1 เหรียญ เพื่อซื้อข้าว 15 ปีผ่านไปเห็น ใบเสร็จโอนเงิน ตื้นตันจนน้ำตาไหล!

แล้วอยู่ดีๆผมก็รู้สึกว่ามีใครสักคนมาดึงเสื้อบริเวณเอว พอหันกลับไปมองก็เห็นเด็กชายขอทานตัวเล็กๆสกปรกเงยหน้ามองผม แกน่าจะอายุประมาณ 10 ขวบ แม้ว่าอากาศจะเริ่มหนาวแล้วแต่แกก็ยังใส่แค่เสื้อบางๆตัวเดียว จมูกมีน้ำมูกเกรอะกรัง แม่หันไปเห็นแกเข้าก็ยิ้มก่อนหันไปหยิบข้าวกล่องให้ ดูเหมือนแม่จะคุ้นเคยกับแกดี ผมยังไม่ทันรับเงิน แกก็รีบคว้าข้าวแล้วโยนเงินลงกระป๋องก่อนจะวิ่งจู๊ดไป

เด็กนักเรียนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆพูดอย่างโมโหว่า : "เจ้านี่ใส่เงินลงไปในกระป๋องแค่หยวนเดียวตลอด หนูเห็นหลายครั้งแล้ว ถ้าครั้งหน้ามันทำอย่างนี้อีก หนูจะสั่งสอนมัน" ผมมองลงไปในกล่อง มีเงินเพิ่มมาหยวนเดียวจริงๆ ผมบ่นว่าแม่ไม่ระวังเลย

แม่ว่า : "แม่รู้ว่าเจ้าหนูนั่นใส่เงินแค่หยวนเดียวลงไปทุกครั้ง แม่แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้แค่นั้นเอง เด็กคนนี้ไม่มีพ่อแม่ น่าสงสาร แม่ก็ช่วยได้แค่นี้แหล่ะ" ผมก้มมองขาตัวเอง : "แม่คิดว่านี่เป็นการช่วยหรอ...." ยังไม่ทันพูดจบ ผมก็โดนแม่ว่า ผมรู้ว่าแม่นับถือพุทธ มีความเห็นอกเห็นใจ ผมก็เลยเกิดความคิดอย่างนึงขึ้นมา

วันที่สองตอนไปขายข้าวกล่อง ตอนที่เด็กชายขอทานคนนั้นเบียดตัวเข้ามาที่แผง แกกำลังจะโยนเงินลงไปในกล่อง ผมจับมือดำๆของแกอย่างเย็นชา เมื่อบิดขึ้นมาดูก็เห็นเงินหยวนนึง ทุกคนตรงนั้นหันมามองแกด้วยสายตาดูถูก แกหน้าแดง น้ำตาคลอ ผมยิ้มแล้วว่า : "ซื้อข้าวแค่หยวนเดียวจะพอกินได้ยังไง เอางี้ วันหลังพอมีเงินค่อยเอามาคืน" ผมยื่นข้าวกล่องให้แก

แกหยิบข้าวไปอย่างหวาดๆพร้อมทำหน้าสงสัยมองผม ผมลูบหัวแก : "ไปได้แล้ว ฉันรู้เธอต้องเอามาคืนแน่ๆ อย่าลืมมาอุดหนุนอีกนะ" แกเดินจากไปพร้อมหันมากลับมาดูสองสามครั้ง นับจากนั้นเด็กชายก็ยังมาซื้อข้าวประจำ และจ่ายแค่หยวนเดียว..

ตอนที่กำลังคิดเรื่องเก่าเพลินๆ อาจางก็รีบเดินเข้ามาหา : "ยังมีจดหมายอีกฉบับนะ" ผมเปิดออกอ่าน : "ในที่สุดผมก็หาที่อยู่คุณเจอ ในที่สุดผมก็คืนเงินคุณได้ เมื่อ 15 ปีที่แล้วผมเร่ร่อนไปทั่ว มีอยู่ครั้งนึง ผมแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มนักเรียนหน้าร้านขายข้าวกล่อง ลองเอาเงินหยวนเดียวโยนลงกล่อง แล้วก็ตะโกนบอกว่าเอากล่องนึง คุณน้าเจ้าของร้านก็หยิบให้ผมกล่องนึงโดยไม่ได้สังเกต ผมคิดว่าถึงแม้คุณน้าแกจะรู้ แต่คนใจดีอย่างแกก็คงไม่ทำโทษอะไรผม

นับจากนั้นผมก็ใช้วิธีนี้ทำให้ทุกวันมีข้าวกินมื้อนึง ตอนนั้นผมรู้สึกว่า ที่แท้คนเราก็หลอกง่าย ผมเริ่มกล้าที่จะโกหก ขโมยของตามทางเดิน แล้วต่อมาก็วางแผนไปขโมยของในร้าน ตอนนั้นที่คุณจับมือผม มีรอยยิ้มเย็นๆ ผมคิดว่าผมเสร็จแน่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าคุณยังเอาข้าวให้ผม แล้วยังพูดอีกสองสามประโยคที่ทำให้ผมลืมไม่ลง คุณไม่เพียงช่วยปกป้องความนับถือตัวเองของผม ยังกระตุ้นความดีในใจของผมให้ตื่นขึ้นมาด้วย ตอนนั้นผมเข้าใจแล้ว บนโลกนี้ไม่มีคนโง่ คนเราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ด้วยการหลอกลวงได้ ผมต้องเป็นคนดี นับจากวันนั้น ทุกครั้งที่ผมคิดถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจของคุณ ผมจะมีพลังขึ้นมา ผมสาบานกับตัวเองว่าผมจะเป็นคนใหม่ ไม่ว่าผมจะเดินทางไปไกลถึงไหน ผมก็ยังจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับคุณได้"

"วันหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งเห็นผมหนาวจนตัวสั่น เธอกลับบ้านไปเอาเสื้อโค้ทตัวเก่ามาให้ผมใส่ ต่อมาผมพบว่า มีเงิน 1,000 หยวนในกระเป๋า ผมรู้ว่าผมอยากได้เงินก้อนนี้แค่ไหน แต่พอผมคิดถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจของคุณ ผมก็เปลี่ยนความคิด ผมพยายามตามหาผู้หญิงคนนั้นเป็นวันๆ แล้วผมก็พบบ้านเธอ"

ตอนที่เธอกับสามีรู้ว่าผมเอาเงินมาคืน ก็เข้ามากอดผม ชมผมว่าเป็นเด็กซื่อสัตย์ ตอนนั้นลูกสาวคนเดียวของพวกเขาเพิ่งเสียชีวิตไป ผมโชคดีได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา นับจากนั้นมาชีวิตของผมก็ดีขึ้น พ่อแม่บุญธรรมรักผม ให้ผมเรียนหนังสือจนจบมหาวิทยาลัย ตอนนี้ผมได้กลายเป็นอาจารย์โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง..."