เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ไม่ได้มีจุดประสงค์จะทำร้ายใครผู้ใด แต่มันเป็นเรื่องที่ทำร้ายความรู้สึกผมเองนี่แหละ คุยกับใครก็ไม่ได้ อยากหาที่ระบาย รับฟังความคิดเห็นคนอื่นหน่อย เขียนไปอาจจะงงๆ เพราะผมก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าชีวิตต้องมาระบายในเว็บบอร์ดแบบนี้
เริ่มจากว่า ผมเคยคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีมากคนนึง มีภรรยาเป็นผู้หญิงที่ตัวเองรักและรักผม มีลูกชายที่เกิดจากความรักของเรา แต่ความจริงแล้วสิ่งที่ผมเชื่อมาตลอด มันกลับไม่ใช่เลย เพราะภรรยาผมดันมาบอกความจริงกับผมเอาซะตอนนี้ ว่าลูกชายที่ผมรักมาตลอดขวบกับอีกห้าเดือนนี้ ไม่ใช่ลูกผม! ฟังแล้วมันโคตรละคร! โคตรเป็นมุกตลกฝืดเลยครับสำหรับผม แต่ตอนนี้มันคือเรื่องจริง.. ภรรยาผมเธอสารภาพมาหมดเลยว่าเป็นลูกใคร เกิดขึ้นตอนไหน ทำไมต้องมาแต่งงานกับผม
ผมคบกับภรรยาคนนี้มาเกือบ 9 ปี จีบกันตั้งแต่สมัยเรียนมอปลาย ยันมหาลัย จนผมไปเรียนต่อเมืองนอก เธอก็ยังรอ พอกลับมาทำงานไม่นานก็แต่งงานกัน เพราะเธอท้องนี่ละ ตอนนั้นผมดีใจมากไม่ได้มองว่าท้องก่อนแต่งแล้วไม่ดีเลย เพราะผมพร้อมเป็นพ่อคนแล้ว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ เพราะระหว่างนั้นเธอไม่ได้รอผมครับ ช่วงผมไปเรียนเธอไปคบกับแฟนเก่า เธอให้เหตุผลว่าตอนนั้นมันเพราะระยะทางเธอมีปัญหาเรื่องที่ทำงาน ต้องการคนข้างๆ แล้วเขาติดต่อมาพอดี แต่พอผมกลับมา เขาก็ยังแอบคบกันต่อ และลูกชายที่ผมคิดว่าเป็นลูกผมนี่ก็เป็นลูกเขา แล้วที่โกหกผมว่าเป็นลูกผมเพราะพ่อแม่เธอชอบผม ไม่ชอบผู้ชายคนนั้น
เธอเลยคิดว่ามันเป็นทางที่ดีที่สุด ตอนที่ฟังตอนนั้นผมเบือนตัวหนีเลย ผมรับไม่ได้ ภรรยาผมคิดว่าแสนดี รักษาเนื้อรักษาตัวไปอยู่ไหน แอบคบกันผมยังพอรับได้ แต่นี่มีอะไรกันจนท้อง แล้วยังมาโกหกทุกคนอีก มันหนักเกินไป ผมโกรธจนตัวสั่น ไม่อยากแม้แต่มองหน้าเธอ ปกติตอนเป็นแฟนกัน เธอจะเซฟตลอด กินยาคุมตลอดหลายปี ทำไมเธอมาพลาดอะไรแบบนี้ เธอร้องไห้คร่ำครวญเล่าไป ขอโทษผมไป เธอคิดว่ามันเกิดจากความผิดพลาด เธอตั้งใจจะรอแค่ผมจริงๆ เลยไม่กินยาคุมต่อ ผมเลยถามว่าถ้าจะโกหก ทำไมไม่โกหกไปตลอด มาทำร้ายผมด้วยทำไม เธอบอกว่าเธอโกหกต่อไม่ไหวแล้ว
เธอไม่มีความสุขและคิดว่าผมควรรู้ ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยสักนิด ผมรู้แล้วจะมีอะไรดีขึ้นเหรอ มันเป็นความจริงที่โหดร้ายมากครับ ผมว่าน้อยคนที่จะเข้าใจและคงไม่มีใครอยากเข้าใจ ผมจำภาพความสุขที่มีเราสามคนมาได้หมด หลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนผมรู้ว่าภรรยาท้อง ตอนเราแต่งงานกัน ตอนเธอปวดท้องจะคลอด ภาพทุกอย่างไหลเวียนมาหมด แต่ตอนนี้มันพังไปหมด ผมมองหน้าลูก จะกอดลูกยังไม่สนิทใจเลย ความรักยังมีอยู่เต็มอก แต่ผมมองลูกนานๆไม่ได้แล้ว มันเจ็บปวดไปหมด
ผมไม่รู้จะคุยกับใครจริงๆ ชีวิตนี้สนิทที่สุดก็มีแต่ภรรยา เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งแฟนมาตลอด ไม่อยากเล่าให้ครอบครัวฟัง ส่วนนึงผมไม่อยากให้ใครมองภรรยาผมไม่ดีเลย แต่ผมก็อยู่ร่วมบ้านไม่ได้อีกแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องก็มาอยู่บ้านที่ตั้งใจซื้อไว้ให้ลูกอยู่ พยายามคิดทบทวน แต่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ มันเจ็บปวดเกินไป
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
