สอนลูกให้ถูกวิธีรักวัวให้ผูกรักลูกให้ตีเอาแต่พอให้เหมาะ

ประเด็นเรื่องสุภาษิตโบราณที่ว่า "รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี" นี่ เราพอเข้าใจกันได้นะ แต่ทีนี้มันต้องเข้าใจกันให้ชัด คือเรื่องการตีลูกเพื่อสั่งสอนนี่ มันต้องตีแบบพองาม ตีด้วยมีกรุณาเป็นเบื้องต้น เอาแต่พอให้เหมาะสมกับความผิด และที่สำคัญคือเหมาะสมกับวัยของเด็ก ธรรมดาว่าเด็ก ย่อมมีความดื้อและความซนเป็นธรรมดา นี่เราต้องเข้าใจธรรมชาติตรงนี้ก่อน เด็กซึ่งอยู่ในวัยที่กำลังเรียนรู้ เขาย่อมต้องมีการลองผิดลองถูก ตามความคิดของเขา ซึ่งบางเรื่องเราอาจมองว่ามันเสียหาย แต่เด็กเขาไม่รู้ เขาไม่มีประสบการณ์ ที่จะแยกแยะได้เหมือนกับเราที่เป็นพ่อเป็นแม่ ใช่ไหมล่ะ

ที่สำคัญเราต้องไม่ตีลูกด้วยบันดาลโทสะ หรือสนองความโกรธของตนเอง พ่อแม่บางคนเวลาทำโทษลูก มักใส่อารมณ์ของตนเองลงไปด้วย ใส่ความเครียดส่วนตัว ซึ่งบางทีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความผิดของเด็กด้วยซ้ำ พ่อแม่บางคนทะเลาะกันเอง แล้วไปลงที่ลูกก็มี โดยไม่คำนึงว่า เด็กจะได้รับความกระทบกระเทือนทางความรู้สึกอย่างไรบ้าง หรือเด็กจะมองพฤติกรรมของพ่อแม่ที่กระทำต่อเขา ว่าเป็นเรื่องถูกต้องดีงามอย่างไร

การลงโทษที่ถูกต้อง ไม่ว่าจะด้วยวิธีการเฆี่ยนตีหรืออะไรก็ตาม ต้องมาพร้อมๆ กับการสั่งสอนด้วยความอ่อนนุ่มในภายหลัง เช่นเราอาจจะตีลูก เพื่อให้เขารู้ว่า สิ่งที่เขาทำนั่นมันผิด แต่หลังจากนั้น เมื่อเขาสำนึกแล้ว ร้องยอมรับความผิดแล้ว เราต้องเปลี่ยนมาใช้วิธีการอธิบายทำความเข้าใจกับเขา ว่าเหตุใดเราจึงจำเป็นต้องลงโทษ และเหตุใดสิ่งที่เขา มันจึงเรียกว่าความผิด ตรงนี้สำคัญ คือถ้าเราอธิบายให้เด็กมันยอมรับไม่ได้ว่า สิ่งที่เขาทำมันผิด เด็กจะไม่มีวันมองว่า การดุด่าหรือเฆี่ยนตีของเรา คือการสั่งสอน แต่เด็กจะมองว่า พ่อแม่ไม่เข้าใจในตัวตนของเขา

อาตมาว่า อย่างไรเสียความรุนแรงก็ไม่ใช่วิธีการแก้ไขปัญหาที่ถูกต้อง และเด็กทุกคนไม่ใช่ได้ดีด้วยวิธีการเฆี่ยนตีของพ่อแม่ วิธีการสั่งสอนลูกมันมีมากมาย มีทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง การเอาแต่ตีอย่างเดียว ถึงทำให้เด็กรู้สึกหวาดกลัวได้ แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เด็กยอมเปลี่ยนพฤติกรรม หรือเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่สอน ที่สำคัญ เมื่อเด็กเติบโตด้วยสภาพที่ถูกเลี้ยงมาด้วยความรุนแรง ต่อไปภายหน้าเด็กก็จะกลายเป็นคนมีปัญหาและกร้าวร้าว ต่อคนอื่น ฉะนั้นเวลาจะสั่งสอนลูก ต้องใช้เหตุผลให้มากมาก อธิบายและพูดคุยกับเขาให้เยอะ ลดการใช้ความุรนแรงลง