ตัวผมเองเข้มเเข็งมากพอที่จะทนฟังเสียงเหล่านั้นได้ เเต่สำหรับ เเม่ เมื่อโดนชาวบ้านถามทุกวัน เเม่ก็เริ่มรู้สึก เเละบอกผมว่า ..."ไปสมัครงานเถอะ เเม่อายชาวบ้านเค้า" ณ ตอนนั้น คือเข้าเข้าใจเเม่นะ เเต่เราในฐานะลูก คือเครียดมากที่ต้องทำให้เเม่ไม่สบายใจ ก็ได้เเต่รับฟัง อดทน ก้มหน้า ก้มตา เป็นพ่อค้าขายผัก ทำทุกอย่างเพื่อให้คนเค้ายอมรับ ต่อไป
... ผมเริ่มปรับปรุงเเผงผัก เปลี่ยนร้านค้าโทรมๆในตลาดของเเม่ให้ดีขึ้น ออกแบบเเพ็คเกจเปลี่ยนจากถ้วยโฟม ถุงพลาสติก เป็นกระจาดเเละวัสดุจากธรรมชาติเข้ามาเเทน รวมถึงสร้างเเบรนด์เล็กๆเป็นของตัวเอง ผมอาจจะไม่ได้คิดเป็นนักธุรกิจ เเต่ผมคิดเเบบเด็กถาปัตคนนึง ที่อยากจะนำความรู้ที่มี มาปรับใช้กับอาชีพเกษตรกรให้ได้มากที่สุด
จากวันนั้น จนถึงวันนี้ 2ปีกว่าๆเเล้วครับ ทุกๆวันผ่านไปอย่างมีความหมาย ไปพร้อมๆกับเสียงคำนินทาที่ค่อยๆเริ่มจางหายไป เเม้อาจจะโทรม จะดำ จะคล้ำ ลงไปบ้าง เเต่มันก็คุ้มค่ามากๆกับ เสียงที่เปลี่ยน ....ไป
"ลูกไม่เคยอายใครเลย ที่ต้องมานั่งขายผักอยู่ข้างๆเเม่ เเละในวันนี้ ลูกก็หวังว่าเเม่ก็คงไม่อายใครอีกเเล้วเช่นกัน ที่มีพ่อค้าขายผักคนนี้เป็นลูกของเเม่นะครับ"
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
