ลูกชายโดนลักพาตัวไป 40 ปี ในที่สุดชายชราก็หาเขาเจอ แต่พอได้เห็นลูกอีกครั้ง แกกลับเดินจากมาอย่างเงียบๆ แต่แล้ว....

ท่ามกลางอากาศในเดือนมีนาคม บนถนนสายหนึ่ง ชายชราเดินอยู่ตามลำพัง พร้อมถุงขยะหนึ่งใบ ผมของแกขาวโพลน ใบหน้าหมองคล้ำเต็มไปด้วยริ้วรอย แววตาเศร้าหมอง แกมีชื่อว่า "หม่ากั๋วต้ง" อายุ 63 ปี

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านแกไป เด็กวัยรุ่นหนึ่งในสองบนมอเตอร์ไซค์คันนั้น โยนขวดน้ำเข้าใส่แก "อ่ะลุง เอาไปซะ" ชวดลอยมาโดนขาแก แล้วตกลงบนพื้น ชายชราหยิบขึ้นมา ในนั้นยังมีน้ำอีกครึ่งหนึ่งแกเอาขวดเช็ดๆกับเสื้อ แล้วดื่มน้ำจนหมด

"พ่อครับ ขี่หลัง ขี่หลัง" ได้ยินเสียง ชายชราก็หันมองหาที่มา เป็นเด็กชายเล็กๆคนหนึ่ง อ้อนขอขี่หลังพ่อ บรรยากาศอบอุ่น ชราน้ำตาคลอ...
ย้อนกลับไปเมื่อ 40 ปีที่แล้ว ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งบนเขา หม่าเหวินลูกชายคนเดียวของแกถูกลักพาตัวไป ตอนเกิดเหตุ หม่ากั๋วต้งกำลังยุ่งอยู่กับงานในท้องนา ก็เห็นพ่อของเขาวิ่งไปตะโกนไปมาทางเขา "อาต้ง รีบกลับบ้านเร็ว อาเหวินหายไปแล้ว!" เขาชะงักไปครู่ ก่อนรีบวิ่งกลับบ้านเหมือนคนเป็นบ้า
พอถึงบ้าน เมียเขานอนอยู่บนเตียง หมอประจำหมู่บ้านกำลังดูอาการเธอ เมื่อเธอลืมตาขึ้นเห็นเขา ก็โผเข้าหาพร้อมร้องไห้โฮ ที่แท้เธอเห็นว่าอากาศร้อนก็จะต้มน้ำดับกระหายไปให้เขากิน แต่พอออกมาจากครัว ก็มองไม่เห็นอาเหวินที่ตอนแรกเล่นอยู่หน้าบ้านแล้ว เธอเดินไปตามหาที่บ้านปู่ซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ไม่มี! ทั้งเธอและพ่อเขารีบเข้าไปหาในหมู่บ้าน แต่หายังไงก็หาไม่เจอ เด็กชายวัย 7-8 ขวบคนนึงบอกว่า แกเห็นคนแปลกหน้าคนนึงเอาเด็กเล็กๆคนนึงซึ่งนอนหลับขี่หลัง แล้วออกจากหมู่บ้านไป แล้วหม่าเหวินก็ถูกลักพาตัวไปแบบนั้น..

หลังอาเหวินหายไปได้ไม่นาน คุณปู่ก็ป่วยหนักเพราะคิดถึงหลาน แล้วแกก็จากไป ส่วนแม่ของอาเหวิน โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง หลังจากนั้นก็เลยสติเลอะเลือน เพื่อที่จะดูแลภรรยา อาต้งก็เลยต้องเลิกออกไปตามหาลูก แล้ววันหนึ่งเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบภรรยาแขวนคอตายบนคาน บนพื้นเต็มไปด้วยตัวอักษรที่เขียนด้วยถ่านว่า "หม่าเหวิน"

หลังจากจัดงานศพให้ภรรยาเสร็จเรียบร้อย อาต้งที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ก็สาบานกับตัวเองว่า ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เขาก็ต้องหาลูกชายให้เจอ กระเป๋าแกสั่น ชายชราหลุดออกมาจากความทรงจำ วางถุงขยะลง แล้วหยิบมือถือเครื่องเก่าออกมา นั่นเป็นมือถือที่เขาซื้อเมื่อหลายปีก่อน ทุกๆที่ที่ชายชราเดินทางไป แกจะแปะป้ายคนหาย และให้ข้อมูลเพื่อติดต่อกลับไว้
"สวัสดีค่ะ คุณหม่ากั๋วต้งใช่มั้ยคะ โทรจากสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะนะคะ จำได้มั้ยคะว่าเมื่อปีที่แล้วคุณมาตรวจเลือดไว้ที่นี่ เรามีข่าวดีจะแจ้งให้ทราบค่ะ เราหาตัวคุณหม่าเหวินพบแล้วค่ะ!....." บนถนนสายนั้น ชายชราน้ำตาไหลพราก...
ในสายยังบอกแกต่อว่า : ตอนนี้หม่าเหวินใช้ชื่อใหม่ว่า เฉินหมิง ไม่นานมานี้พ่อบุญธรรมของเขาเพิ่งเสียไป แล้วตอนนั้นเองที่พ่อบุญธรรมบอกเขาว่า เขาเป็นเด็กที่โดนซื้อมา เขาอยากให้ เฉินหมิงกลับไปตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง
เฉินหมิงตกใจมาก คิดถึงว่าถ้าตนเองเป็นพ่อ แล้วลูกโดนลักพาตัวไปหลายสิบปี จะเสียใจมากแค่ไหน หลังจัดงานศพให้พ่อบุญธรรมเสร็จ เขาก็เลยไปตรวจเลือดไว้ที่สำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะ เพื่อหาเลือดมาเทียบ แล้วก็ได้รู้ว่าเฉินหมิงก็คือหม่าเหวิน ลูกชายของชายชราที่โดนลักพาตัวไปเมื่อ 40 ปีก่อน
โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง โทรมาจากที่เดิม พนักงานในสายบอกว่าหลังจากที่หม่าเหวินรู้เรื่องนี้ ก็ต้องการมาหาพ่อ แต่ชายชราปฏิเสธ ชายชราขอที่อยู่และเบอร์โทรของลูกชายมาแทน แกอยากไปหาลูกด้วยตนเอง อยากเห็นกับตาว่าลูกมีชีวิตเป็นยังไง

วันต่อมา ชายชราสวมเสื้อผ้าชุดที่ใส่วันที่ลูกชายโดนลักพาตัวไป เสื้อผ้าชุดที่ใส่เวลาทำนา นั่งรถไฟ พอถึงสถานี แกก็มองที่อยู่ที่เขียนไว้ในฝ่ามือ ด้วยความสุข เพื่อจะได้ไปเจอลูกเร็วๆ พอออกจากสถานีรถไฟ แกก็เลยโบกแท็กซี่ พอคนขับเห็นที่อยู่ก็มองหน้าแกอย่างสงสัย "ที่อยู่ไม่ผิดแน่นะครับ" พอแกยืนยันคนขับก็ออกรถพร้อมทำหน้าฉงน ไม่นานรถก็หยุด ชายชราลงจากรถ สายตาตื่นตะลึง รอบข้างเต็มไปด้วยบ้านหลังใหญ่เหมือนวัง จากที่อยู่บ้านที่แกจะมาก็คือบ้านข้างหน้าแก
มองเข้าไปในรั้ว ชายชรามองเห็นสามีภรรยาคู่หนึ่งในสวน และเด็กชายอายุ 10 กว่าขวบอีกคน ทั้งสามกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน ชายคนนั้น หน้าตาดูมีอันจะกิน ชายชราหยิบมือถือออกมา กดเบอร์โทรออก ในสวน ชายคนนั้นหยิบมือถือที่วางบนโต๊ะขึ้นมา เขายืนขึ้นรับโทรศัพท์ ผู้ชายคนนั้นก็คือลูกชายของแกที่โดนลักพาตัวไปเมื่อ 40 ปีที่แล้วนั่นเอง -- หม่าเหวิน
นอกรั้ว ชายชราน้ำตาไหลพราก มองดูชายคนนั้นอีกครั้ง แกปิดสายโทรศัพท์ลง เจอลูกชายแล้ว ลูกชายมีชีวิตที่ดี แกดีใจ เมื่อมองกลับมาเห็นชุดเก่าๆที่ตัวเองใส่ แกก็เดินจากมาเงียบๆ.. อยู่ดีๆ โทรศัพท์ก็สั่น ชายชราหยิบขึ้นมาดู ลูกชายแกโทรเข้ามา "พ่อ...พ่อครับ....พ่อครับ...." เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง พอชายชราหันกลับไป ก็เห็นหม่าเหวินถือมือถือ คุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก..

ที่มา liekr