แม่ป่วยหนักต้องการเงินผ่าตัดด่วน แต่ญาติไม่ให้ยืมเงิน พอเขากลายมาแบบเศรษฐี?

เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้เปิดเผยเรื่องราวของ "ชุน" โดยเรื่องราวระบุว่า พ่อแม่ของชุนเป็นเกษตรกรแท้ๆ ฝากชีวิตไว้กับเรือกสวนไร่นา หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะลำบาก แต่ก็อบอุ่นมาก แต่ใครจะรู้ว่าวันนึงแม่ของชุนก็เป็นลมล้มลง ไปตรวจดูก็พบว่าลำไส้ส่วนหนึ่งมีปัญหา ต้องผ่าตัดด่วน ไม่อย่างนั้นอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต "หนึ่งแสน!" พ่อของชุนได้ยินที่คุณหมอบอกค่าใช้จ่าย ครอบครัวชาวนาจนๆ อย่างพวกเขาจะไปเอาเงินมาจากไหน

"ไป ชุน พวกเราไปขอยืมเงินกัน ไม่ว่ายังไงพ่อก็ต้องหาเงินมารักษาแม่ให้ได้" พ่อมีสีหน้ามั่นใจ ก่อนจะหันกลับไปมองแม่แล้วพาชุนเดินออกมา ตอนนั้นชุนอายุ 11 ขวบ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเงิน 1 แสนมากน้อยแค่ไหนสำหรับครอบครัว แต่ดูจากสีหน้าของพ่อแล้วมันเป็นเงินจำนวนมหาศาล และที่พ่อต้องพาชุนไปยืมเงินด้วยก็เพราะว่า พ่อกลัวว่าตัวเองจะคืนเงินได้ไม่หมดก็ตายไปเสียก่อน จึงต้องการให้ชุนรู้ว่ายืมเงินมาจากใครจะได้เอาไปคืนได้ บ้านแรกที่พ่อไปหาคืออาคนรอง มองจากที่ไกลๆก็เห็นอาที่รูปร่างอ้วนท้วนนอนรับลมอยู่หน้าบ้าน พ่อเข้าไปถึงก็ทักทาย "ว่าไงน้องชาย ช่วงนี้เป็นไงบ้าง"

"อ้าวพี่ ลมอะไรหอบมาเนี่ย มาๆ เข้าบ้านก่อน" อารองยิ้มแย้มทักทาย "ไม่ต้องหรอก เรื่องของแม่เจ้าชุนแกก็รู้ใช่มั้น ตอนนี้พี่ต้องการเงินไปรักษาด่วน ก็เลยจะมาขอยืมเงินแกหน่อย" จากหน้าตาที่ยิ้มแย้มตอนแรกของอารองก็นิ่งไป แล้วว่า "ขอโทษจริงๆนะพี่ ผมเพิ่งเอาเงินไปลงทุนหมดเลย จะเอาออกมาตอนนี้ก็ไม่ได้ พี่ลองไปถามน้องเล็กดูสิ" พ่อของชุนมองหน้าน้องชายแท้ๆของตัวเองแล้วก็เงียบไป ก่อนจะพาชุนเดินจากมา

มาถึงบ้านอาเล็ก พ่อของชุนก็บอกว่ามาทำไม อาเล็กก็ส่ายหัว "โอ๊ยพี่ บ้านชั้นมีกันตั้งหลายคน แค่เงินจะกินไปวันๆยังแทบไม่พอ จะเอาที่ไหนไปให้พี่ยืม พี่ถามพี่รองสิ ธุรกิจเขาดีจะตาย ได้ยินว่าเพิ่งทำเงินได้ก้อนใหญ่ไม่นานมานี้ด้วย" พ่อของชุนกัดกรามแน่น หมุนตัวแล้วเดินจากมาก เมื่อหันไปมองชุนก็เห็นน้ำตาพ่อไหล แล้วชุนก็เข้าใจว่าทั้งอารองและอาเล็กจงใจไม่ให้ยืม ก็เลยเงยหน้าถามพ่อ "ทำไมอาไม่ยอมให้เรายืมเงินล่ะพ่อ" พ่อไม่ตอบอะไร ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วว่า "เราไปบ้านน้ากัน"

ด้วยความหวังสุดท้าย สองพ่อลูกก็มาถึงบ้านของน้องสาวแม่ชุน น้ามองทั้งสองอย่างดูถูกแล้วว่า "ปากก็บอกว่าขอยืม แต่จริงๆแล้วมาขอล่ะสิไม่ว่า สภาพแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนมาคืน ถึงมีเงินก็ไม่ให้ยืมหรอก" น้าของชุนโบกมือไล่ เดินออกมาจากบ้าน น้ำตาของพ่อก็ไหลอีกรอบ ด้วยความสิ้นหวัง พร้อมส่ายหน้า "เป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าพ่อมีเงินก็จะไม่เป็นแบบนี้"

ในเมื่อยืมเงินใครไม่ได้สักแดง พ่อของชุนก็ต้องไปรับแม่ออกมาจากโรงพยาบาล แม่ก็เลยบอกว่า "ตายไปก็ดีแล้ว ถ้าต้องเป็นหนี้เพราะไปหาเงินมารักษาฉัน จะต้องหาเงินอีกกี่ปีถึงจะใช้เขาหมด" แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่สายตาที่แม่มองมากลับมีความเสียใจ

ผ่านไปไม่กี่วัน เพื่อนบ้านคนนึงก็วิ่งมาที่บ้านชุน "แม่ชุนๆ ข้าไปได้สูตรยาต้มมาจากคนหมู่บ้านนู้นเขาว่ารักษาโรคได้ แม่ชุนลองต้มกินสิ" แล้วก็บอกวิธีต้มยาให้ เมื่อเห็นว่าน่าจะเป็นทางออก แม่ของชุนก็เลยลองดู ผ่านไปครึ่งเดือนอาการปวดท้องก็ลดลงไปมาก ผ่านไปหนึ่งปี โรคที่หมอบอกว่าไม่ผ่าตัดก็จะตายในหนึ่งปีก็หายขาด

ชุนเลิกเรียนต่อหลังจบป.6 เขาไม่ต้องการให้พ่อแม่ต้องมาแบกรับค่าเทอม พออายุได้ 15 ชุนก็ออกจากหมู่บ้านไปพร้อมเงินในกระเป๋า 1,000 เพื่อไปหางานทำ ไม่มีใครรู้ว่าชุนเป็นยังไงบ้าง ทุกครั้งที่เขียนจดหมายกลับมาก็จะบอกว่าตัวเองสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง ให้พ่อแม่ดูแลตัวเองดีๆ

10 ปีผ่านไป ชุนกลับมาที่หมู่บ้าน เขาขับรถหรู ใส่สูทเนี๊ยบ มีคนมากมายเดินตามรถเขามา เด็กชายที่ทุกคนเคยดูถูกกลับมาแล้ว ชุนถึงบ้าน เห็นพ่อแม่แก่ไปมาก ก็น้ำตาไหล เข้าไปคุกเข่าไหว้พ่อแม่ "ให้อภัยผมด้วยที่หลายปีมานี้ผมไม่ได้กลับมาหาพ่อแม่เลย" พ่อแม่ชุนก็น้ำตาไหล "กลับมาก็ดีแล้วลูก" ข่าวชุนกลับมาบ้าน แถมกลับมาแบบเศรษฐีลอยไปถึงหูญาติ ญาติที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานหลายปีก็ค่อยๆทยอยมาหาเขาที่บ้าน อารองพุงใหญ่ขึ้นเยอะมาก "ชุนเอ๊ย นี่อารองเอง" อาเล็กของชุนก็มาด้วย "ตั้งแต่เล็กๆแล้วที่อาว่าชุนจะต้องได้ดี ชุนจำได้มั้ยตอนเล็กๆอาอุ้มชุนไปไหนมาไหนบ่อยๆ"

ผู้คนมากมายมาชื่นชมชุนถึงบ้าน สักพักน้าของชุนก็วิ่งมา ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเคยพูดอะไรไว้กับพ่อชุนบ้าน น้าหน้าตายิ้มแย้มเอ่ยว่า "ชุนไปไหนมาตั้งหลายปีน่ะลูก ไม่ติดต่อน้าเลย" ใครไม่รู้คงจะคิดว่าญาติๆสนิทกันมาก แต่ชุนลืมภาพตอนเขาอายุ 11 ขวบไม่ลง เขายังจำภาพที่ทุกคนเฉยชาใส่เขาและพ่อ โดยเฉพาะน้า เมื่อเงยหน้าเห็นน้ากำลังจะเดินเข้ามาหา ชุนก็ถอยหนี แล้วหันไปบอกกับเพื่อนบ้านว่า "หลายปีมานี้ผมขอบคุณทุกคนมากที่ดูแลพ่อกับแม่ผมอย่างดี"

"พ่อแม่ ไปกันเถอะ พวกเราไปจากที่นี่กัน" ชุนพาพ่อกับแม่ออกมาจากหมู่บ้านนั้นแล้วไม่เคยกลับไปอีกเลย