สาวป่วยโรคซึมเศร้า แม้รอดมาได้ แต่สังคมไม่ยอมรับ

โรคซึมเศร้า เป็นอีกหนึ่งโรคร้ายแรงที่อาจทำให้ผู้ป่วยคิดสั้นปลิดชีพตัวเองได้ และก็มีผู้ป่วยโรคซึมเศร้าไม่มากนักที่จะกล้าเปิดเผยตัวเองว่าเป็นโรคนี้ เนื่องจากกลัวจะถูกมองว่าเป็น "คนบ้า" แต่เมื่อวันที่ 18 สิงหาคม 2559 ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Anita Meyer ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ที่เคยผ่านประสบการณ์เฉียดตายทั้งจากการกินยาฆ่าตัวตาย และการกรีดแขนตัวเอง ได้โพสต์เล่าประสบการณ์ตั้งแต่ครั้งที่พยายามฆ่าตัวด้วยการกินยาฆ่าตัวตาย แต่รอดมาได้ กลับตกอยู่ในสถานการณ์ที่ล้มแล้วถูกคนอื่นเหยีบข้าม ทั้งจากเพื่อนนักเรียนที่พูดใส่หน้าว่า พ่อไม่อยากให้เล่นกับคนบ้า หรือกระทั่งผู้เป็นครูที่ให้คำแนะนำว่า ถ้าอยากตายไม่ต้องกินยา ให้กรีดแขนตรงเส้นเลือดให้มันลึก ๆ แทน

ดูภายนอกเราก็เหมือนเด็กทั่วไป ร่าเริง ยิ้ม มีความสุขกับชีวิต จนไม่มีใครรู้เลยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า แม้แต่ตัวเราเอง เราอยู่กับโรคนี้มานานเกือบ6ปีได้ มันมีผลกระทบกับชีวิตประจำวันของเรามาก ตอนเรียนมัธยมเราขาดเรียนบ่อย เพราะไอ้โรคนี้แหละ มันทำให้เราเบื่อหน่ายสิ่งรอบข้าง ไม่อยากพบเจอใคร รู้สึกป่วยอ่อนเพลียไม่มีแรงขึ้นมาซะดื้อๆมันไม่ใช่อารมณ์ขี้เกียจ แต่มันเป็นสิ่งที่ผิดปกติของเคมีในสมอง ที่เลวร้ายที่สุดคือเราเริ่มทำร้ายตัวเอง เริ่มแรกจากการกินยาฆ่าตัวตายตอนอายุแค่ 12-13 ณ ตอนนั้นไม่ได้ทำเพื่อจะให้ใครสนใจนะ แต่ตอนนั้นอยากหายไปจากโลกจริงๆหยิบยาทุกอย่างที่หยิบได้มากกอกใส่ปากไม่รู้กี่เม็ดด้วยซ้ำ แต่เสือกรอดเพราะโดนจับล้างท้อง หลังจากเหตุการณ์นั้นเราไปโรงเรียน คำๆนึงที่เพื่อนพูดใส่แล้วจำได้ไม่ลืมคือ “พ่อกูบอกว่าไม่ให้เล่นกับคนบ้า” คำตอกย้ำจากเพื่อนไม่พอนะ อาจารย์เรียกเราไปพบแล้วถามว่าที่กินยาฆ่าตัวตายอยากตายจริงๆใช่มั้ย เราตอบกลับสั้นๆว่า “ค่ะ” ครูเลยสอนเรา บอกว่า “วันหลังถ้าอยากตายไม่ต้องกินยานะ ให้กรีดแขน กรีดตรงเส้นเลือดให้มันลึกๆเลยนะ” หลังจากนั้นก็ไม่เคยกินยา แต่มากรีดแขนแทนนับตั้งแต่นั้นมา คำประชดของครูมันมีค่าจริงๆค่ะ เห็นมั้ย ตอนเราล้ม ทุกคนเหยียบ แม้กระทั่งครูบาอาจารย์ นี้แหละประเทศไทย เคยมั้ยจะเอาเด็กไปถามว่ามีปัญหาอะไรปรึกษาครูได้นะ ไม่มีหรอก !! มีแต่ด่ามีแต่ว่า เอาไปนินทากันให้สนุกปาก พอขึ้นมัธยม ขาดเรียนบ่อยเพราะไอ้นี้ ก็ถูกมองว่าติดผู้ชาย เป็นเด็กไม่เอาไหนทั้งๆที่ป่วยจากปัญหาครอบครัว จุดเปลี่ยนที่คิดจะไปพบแพทย์ คือ ก่อนหน้านั้นพยายามจะโดดตึก สั่งเพื่อนคนนึงไว้แล้วด้วยว่าเอกสารสำคัญอยู่ตรงไหน ตอนนั้นเขียนพินัยกรรมสั่งเสียไว้ด้วยซ้ำ 5555555555 สุดท้ายเพื่อนอีกคนเซ้นส์ดีมาก สงสัยมันรู้ว่าเราไม่โอเคจะฆ่าตัวตาย มันเลยโทมาหาเป็นร้อยสายทั้งๆที่ไม่ได้บอกอะไรมันเลย พอรับแล้วได้ยินคำขอร้องจากปลายสายที่ร้องไห้อยู่ ขอให้อย่าทำแบบนี้เท่านั้นแหละ เข่านี้อ่อนเลย จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์มากมายที่ทำให้คิดขึ้นมาได้ว่าควรไปพบจิตแพทย์ สุดท้ายก็อาการดีขึ้นนี้ไม่ทำร้ายตัวเองมาหลายเดือนแล้วนะ ดีใจกับเราหน่อย5555

สุดท้ายแล้วอยากจะบอกทุกคนว่าเราไม่ใช่เขาเราไม่รู้ ไม่มีใครรู้ว่ามันเลวร้ายแค่ไหนจนกว่าจะเจอมันด้วยตัวเอง ตอนเราเป็นไม่มีใครเข้าใจเราเลย แม้แต่แฟนเวลาเราร้องไห้หนักๆโดยที่ไม่มีสาเหตุ ก็เคยโดนตะวาดเหมือนกันว่าเป็นอะไรนักหนา ฟังแล้วมันก็เสียใจนะ เขาคงไม่รู้หรอกว่าเราเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ อยากปกติเหมือนคนอื่น แต่ตั้งแต่ไปพบจิตแพทย์มายอมรับเลยว่าอาการดีขึ้นมาก ไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ร้องไห้ฟูมฟายแบบขาดสติแล้ว การไปหาจิตแพทย์ไม่ได้แปลว่าคุณบ้าเสมอไปนะ ตั้งแต่เขียนโพสนี้มีคนที่เป็นแบบเดียวกัน Inbox มาเยอะเลย บางคนหนักกว่าเราด้วยซ้ำ สู้ๆนะสำหรับคนที่เป็นโรคนี้อยู่ สักวันเราต้องหาย ^_^ ให้มันเหลือไว้แต่ร่องรอยให้จำว่าสักนึงเราเคยเจ็บปวดขนาดไหน :)