เรื่องเล่าที่อยากให้คนสูบบุหรี่ได้ฟังกัน

เข้าใจคนติดบุหรี่เพราะผมก็สูบตั้งแต่สมัยเรียน เลิกเป็นพักๆ แต่ก็ไม่เคยเลิกได้ขาด สมัยสูบมากสุดซองนึงสูบได้วันครึ่ง ก็สูบๆเลิกๆมาเรื่อยตั้งแต่ก่อนอายุ 20 จนถึงจะ 40....มาเลิกได้ขาดเพราะเหตุผล อยากออกกำลังกายได้ดีขึ้น อยากมีบุคลิกภาพที่ดีขึ้น ไม่ใช่คุยกับใคร เค้าก็เหม็นแต่กลิ่นบุหรี่ที่ปาก ที่ตัวเรา แค่นั้นเอง...ไม่เกี่ยวกับสุขภาพไม่ดี หรือไม่มีใครบอกให้เลิกเลย ( ขนาดช่วงแรกลูกสังเกต ทักเราว่าป๊าเลิกบุหรี่เหรอ เรายังแอบดีใจในใจ )

ทุกวันนี้รักษา " มะเร็งปอดระยะสุดท้าย " หลังจากที่เลิกบุหรี่แบบเด็ดขาดมา 2 ปี อยากบอกว่า ระยะเวลาปีกว่าๆที่รักษามา ผ่านเหตุการณ์มาเยอะ ทรมานมาก สู้ทั้งใจ สู้ทั้งกาย ได้รับกำลังใจจากทั้งตัวเอง ครอบครัว เพื่อนฝูง ... ร่างกายทรุด ดื้อยา 2 รอบ เปลี่ยนการรักษาไป 3รอบ (กะลังจะเปลี่ยนรอบ 4 ) ..... ทุกวันนี้ผมมีความสุข แม้ร่างกายจะไม่เหมือนเดิม ยังทรมานจากโรค การรักษา และอาการแทรกซ้อนอื่นอยู่ทุกวัน แต่สภาพจิตใจผมโอเค ยอมรับมัน อยู่กับมัน ค่อยๆเคลียร์สิ่งต่างๆที่เรายังห่วงให้เสร็จจะได้ไม่เป็นภาระคนข้างหลัง และคิดเสมอว่าตื่นขึ้นมาจะทำวันนี้ให้มีความสุขที่สุด ... จะไม่ทำพรุ่งนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้อีกนานแค่ไหน

แต่สิ่งที่ผมยังเห็น และกังวล ไม่สบายใจที่สุดคือ เพื่อน พี่ น้องที่สนิท รักกันในกลุ่มยังสูบบุหรี่กัน ในขณะที่มีผมเป็นตัวอย่างให้เห็นต่อหน้าว่ามันไม่ดียังไง มันทรมานขนาดไหน หมดเงินเยอะ สร้างความเดือดร้อน ความเป็นห่วงให้ครอบครัวมากขนาดไหน 

ผมเข้าใจสมัยผมสูบใครมาบอกให้เลิกก็ไม่ได้ คือคนมันติดบุหรี่ ( เราก็คิดกูสูบ กูก็ตายคนเดียวไม่เห็นเป็นไร ก็กูอยาก เงินกู ตัวกู กูจะสูบจะทำไม ... เชื่อผม คนที่สูบคิดแบบนี้ทุกคน ถึงไม่เลิก ) 

ผมคงไม่กล้าไปบอกให้เค้าสูบเบาลง รึเลิก แต่ในใจลึกๆ ...ได้แต่เป็นห่วงจริงๆ เพราะรักกันมาก ... ไม่อยากให้มาทรมานแบบผม... " มันโคตรทรมาน บอกเลย " กิจกรรมต่างๆ กิจวัตรที่เคยทำมาแต่ก่อนแทบจะหยุดหมด แล้วคนในครอบครัวล่ะ แม่ พี่น้อง แทนที่จะให้เค้ามีความสุขในบั้นปลาย แต่ต้องมาดูแลคนป่วยมะเร็งเพราะเราทำตัวเอง ( เชื่อเหอะยังไงซะครอบครัวต้องทำทุกทาง หมดเงินมหาศาลเพื่อรักษา )