กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
หนุ่มหายป่วยโควิด-19 เล่าประสบการณ์ไม่มีวันลืม ย้อนไทม์ไลน์ละเอียด
ถึงเพื่อนที่รัก ทุกคน
ผมได้โพสต์ข้อความครั้งสุดท้ายเมื่อเดินทางกลับจากอังกฤษวันที่ 16 มีนาคม ที่ผ่านมา และไม่ได้โพสต์อะไรเพิ่มเติมจนถึงวันนี้ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผมขอรอเพื่อแจ้งให้เพื่อนๆ ทราบเมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี (ถึงแม้จะเป็นความโชคร้าย แต่จริง ๆ มันคือความประทับใจที่ไม่มีวันลืมครับ)
ผมได้กลับจากอังกฤษถึง กทม. เมื่อเย็นวันอังคารที่ 17 มีนาคมและได้กักตัวเองที่ห้องเป็นเวลา 14 วัน ซึ่งในครั้งแรกรู้สึกอึดอัด ที่ไม่สามารถอยู่ใกล้ชิดกับครอบครัว และรู้สึกสับสนว่าเราต้องระวังตัวมากขนาดนี้ด้วย
อย่างไรก็ตามผมเริ่มรู้สึกเจ็บคอและมีไข้เล็กน้อยเมื่อถึงวันศุกร์เช้า ซึ่งเข้าใจว่าเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนและผมไม่ได้เป็นหวัดมาเกือบปีแล้ว แต่ภรรยาและพี่สาวยืนยันว่าผมควรไปตรวจคัดกรอง #COVID#-19
ผมต้องไปอยู่ในมุมพิเศษสำหรับคนที่มาตรวจหาเชื้อ ซึ่งมีคนรอประมาณ 100 กว่าคน เจ้าหน้าที่ได้ซักถามผมถึง 2 รอบเนื่องจากต้องการเช็คคนที่มีโอกาสเสี่ยง เพราะน้ำยาสำหรับตรวจมีจำนวนจำกัด และถ้าผู้มาตรวจเฉยๆ จะมีค่าใช้จ่ายถึงคนละ 5,000 บาท แต่เมื่อทราบว่าผมเพิ่งกลับจากอังกฤษ ก็ได้รับการยกเว้น อย่างไรก็ตามผมนั่งรอเกือบ 3 ชั่วโมงกว่าจะได้รับการตรวจ โดยหมอให้ผมโทรศัพท์เข้าไปเพื่อแจ้งอาการ เนื่องจากหมอจะไม่เข้ามาแตะต้องตัวเรา นอกจากเจ้าหน้าที่ซึ่งทำการตรวจที่ใส่ชุดป้องกันทั้งตัว ได้เอาหลอดเล็ก ๆ มาแหย่ที่จมูกและลำคอเพื่อเอาสารคัดหลั่งไปตรวจ ซึ่งรู้สึกเจ็บเล็กน้อย จากนั้นพยาบาลให้นั่งรออีกเกือบชั่วโมงเพื่อรอรับยา โดยพยาบาลบอกว่าจะโทรแจ้งให้ทราบผลอีกครั้งในวันจันทร์ จากนั้นผมก็ได้รับยาลดไข้ และยาแก้หวัด Chlorpheniramine พร้อมยาน้ำแก้ไอ มาโดยไม่ได้เสียเงินแม้แต่บาทเดียว พิณได้นั่งรออยู่ตลอดเวลา 5 ชั่วโมง จากนั้นก็ขับรถพาผมกลับบ้าน โดยพวกเราได้ใส่หน้ากากตลอดเวลา
แต่แล้วเมื่อถึงวันจันทร์ตอนเที่ยง ผมก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่า "ผมติดเชื้อ #โควิด#-19 และทางโรงพยาบาลจะจัดรถพยาบาลมารับที่บ้านในวันอังคาร" ผมตะลึงกับข่าวและพยายามคิดว่าเป็นฝันร้ายหรือไม่ และทันทีอาการไข้และไอก็เหมือนสลายหายไปคล้ายว่าจะค้านกับข่าวที่ได้รับ แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง
จากนั้นผมเริ่มลำดับ timeline ผมตั้งแต่การเดินทางไปอังกฤษ และส่งอีเมลกับข้อความถึงทุกคนที่ผมพบใน London, Oxford และที่ Cambridge ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่าทุกคนมีอาการปกติยกเว้น คนที่สำนักพิมพ์ Cambridge ที่มีไข้เล็กน้อย เพราะทุกคนที่ผมได้พบนั้น ผมไม่ได้มีการสัมผัสแต่ละคนหรือจับมือแต่อย่างใด แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือ คุณหมอ James ชาวมาเลเซียที่ผมได้พบเขาโดยบังเอิญเมื่อเช้าวันอาทิตย์ที่ 15 ตอนที่ไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าริมแม่น้ำ Thames ใน Oxford เพราะผมได้พบเขาและครอบครัวอีกครั้งที่ร้านอาหาร ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลก และด้วยความเผลอผมได้จับมือทักทายกับเขาเป็นคนเดียวเท่านั้น ซึ่งเขาได้แจ้งกลับมาว่าเขามีอาการไข้สูงในวันศุกร์วันเดียวกับที่ผมเริ่มมีอาการไข้เช่นเดียวกัน แต่ไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้และต้องรักษาตัวอยู่ที่บ้าน
วันที่อังคาร 24 มีนาคม 2020 เวลา 8.00 รถพยาบาลโทรมานัดหมายว่าจะมารับเป็นคนแรกประมาณ 9.00 ก็เลยรีบกินข้าว แต่ตอนหลังแจ้งมาว่าไปรับคนที่ลาดพร้าวก่อน ดังนั้นจึงนั่งรอจนถึง 9.52 รถพยาบาลพร้อมเจ้าหน้าที่ 2 คน ก็โทรมาและให้สัญญาณเตรียมตัวขึ้นรถ เพราะเขาไม่ให้ผมแตะอะไรที่ตัวรถเลย ได้ฤกษ์ขึ้นรถเวลา 10.00 พอดี โดยรถพยาบาลมีเก้าอี 4 ตัว โชคดีที่ได้นั่ง เก้าอี้หันหลังให้คนขับซึ่งเป็น 2 ตัวติดกัน รถไม่มีแอร์ นอกจากมีหน้าต่างบานเล็ก ๆ แค่ 2 บาน ร้อนมาก เก้าอี้ทุกตัวถูกบุไว้ด้วยพลาสติก (ซึ่งทราบภายหลังว่าหลังจากส่งคนไข้เสร็จแล้ว เขาจะเอารถไปบุพลาสติกใหม่และฆ่าเชื้อก่อนที่จะไปรับคนป่วยรอบต่อไป) รถพยาบาลวิ่งตะลอนไปรับคนป่วยคนที่ 3 ซึ่งอยู่ใกล้ๆ ซอยสมาหาร (สุขุมวิทซอย 4 นานาใต้) และถึงรู้ว่าคนป่วยคนแรก และคนที่ 3 ทำงานที่เดียวกันคือที่ Hilary Bar ในซอยนานา และจัดเลี้ยงวันเกิดพนักงาน เมื่อวันที่ 17 มีนาคมและติดโควิดที่เดียวกันเกือบ 20 คน
11.08 น. รถได้เลี้ยวเข้าเขตโรงพยาบาล#รามาธิบดีจักรีนฤบดินทร์# ซึ่งถนนที่จะเข้ายังไปมาลำบากมาก โรงพยาบาลนี้สร้างบนบ่อปลา 3 บ่อใหญ่ และ ยังไม่ได้เปิดใช้หอผู้ป่วยอย่างทางการ ผมและภรรยาได้สนับสนุนบริจาคเพื่อร่วมสร้างโครงการนี้ทุกปี และแทบไม่เชื่อว่าผมจะได้มารักษาตัวที่นี่
11.15 รถมาจอดอยู่หน้าหอผู้ป่วยพรีเมียม และคนไข้ทั้ง 3 คน ยังต้องนั่งรออยู่เจ้าหน้าที่ประสานงาน กับพยาบาลบนตึก ในระหว่างรอ บุรุษพยาบาลที่ใส่ชุดคลุมทั้งตัว รวมทั้ง มีหน้ากากพลาสติกปิดด้านหน้า ก็มาวัดไข้,ออกซิเจน แต่ละคน และรายงานโดยวิทยุสื่อสาร ให้พยาบาลทราบ เพราะเขาไม่ต้องการให้เข้าใกล้พยาบาลหรือหมอเลย ผมวัดได้ Oxygen 97 และหัวใจเต้น 72 ยังปกติดี
11.25 บุรุษพยาบาลได้พาเดินเข้าไปในตึก โดยมีลิฟท์เฉพาะคนป่วย และพวกเราต้องเดินตามเส้นสีแดงห้ามเดินออกจากเส้น ผมได้ไปนอนห้องรวมกับหนุ่ม(อายุ 31 ปี) ที่มาด้วยกัน แต่ด้วยพระอวยพร ผมได้นอนเตียงคนป่วย ขณะที่อีกคนนอนเตียงโซฟา พยาบาลได้แนะนำว่าไม่ให้ออกจากห้อง และห้ามจับลูกบิดประตูทางเข้าโดยเด็ดขาดด้วย ภายในห้องมีจอพร้อมระบบวีดีโอคอล เพราะคุณหมอจะคุยกับคนไข้ผ่านทางนี้เท่านั้น นอกจากนี้คนไข้จะต้องวัดความดัน, ชีพจร, ระดับออกซิเจน และอุณหภูมิ (แบบหนีบรักแร้) เอง และให้จดเพื่อรายงานให้พยาบาลทราบ โดยพยาบาลจะโทรมาถามเป็นระยะ ภายในห้องมีเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัว, หน้ากากให้คนละ 5 ชุด พร้อมน้ำดื่ม 6 ลิตร (6 ขวด) ซึ่งสามารถขอเพิ่มได้ตลอดเวลา และใช้ห้องน้ำร่วมกัน แต่มีอ่างล้างหน้าอยู่ข้างนอกคนละมุมห้อง ถือว่าเป็นห้องพักที่ใหม่มาก ซึ่งพยาบาลบอกว่าเป็นห้องพักแบบ premium ที่ถูกนำมาใช้เป็นการเฉพาะกิจสำหรับ COVID-19 และเปิดอยู่ 3 ชั้น (4-6) เราอยู่ชั้น 5 ห้องหมายเลข 7
13.00 เจ้าหน้าที่ได้ส่งอาหารเที่ยงมื้อแรก โดยใส่เป็นภาชนะกล่องแบบย่อยสยาย แยกเป็นคนละถุง ผมเสนอให้คนไข้อีกคนกินก่อน จะได้ไม่ติดกัน เพราะอีกคนยังใส่หน้ากากอยู่
14.00 รู้สึกง่วงนิดหน่อยก็เลยนอนไปประมาณ 20 นาที และถูกปลุก เพราะพยาบาลโทรมาให้ใส่ หน้ากาก (พยาบาลที่นี่จะเคร่งครัดเรื่องกลัวติดเชื้อมาก) เพราะจะมีพยาบาลจะเข้าไป ดูเพื่อนร่วมห้องซึ่งต้องให้ออกซิเจนถังอยู่ตลอด น่าสงสารเขามากเพราะอาการน่าจะหนักกว่าผมมาก
15.00 ตื่นขึ้นมานั่งทำงานต่อ ภายในห้องไม่มีอะไรให้ดูหรือฟังเลย ดังนั้น คนไข้จะรู้ข่าวสารผ่านมือถือของตัวเองเท่านั้น นอกจากนี้ ทางโรงพยาบาลยังไม่อนุญาตให้นำมีดทุกชนิดเข้ามาด้วย คงเกรงว่าคนไข้อาจเกิดอาการเครียด
17.00 หยุดทำงานนั่งดูมือถือ และขณะเดียวกันก็ฟังเสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาเป็นระยะเพื่อช่วยรายงานอาการของคนไข้อีกคน ซึ่งอาการไม่ดีขึ้นเลย เพราะเขาแค่ขยับตัวก็เหนื่อยแล้ว
17.30 ทางโรงพยาบาลต้องเอาเพื่อนร่วมห้องมาใกล้หัวเตียงผม เนื่องจาก ถัง Oxygen หมด ผมเลยขยับออกไปนั่งที่มุมห้องเพื่อนั่งห่างกัน
18.00 อาหารเย็นมาส่ง ผมให้เขาทานข้าวก่อน จะได้ไม่ขาด Oxygen ส่วนผมก็นั่งไตร่ตรองและคิดถึงพระพรต่าง ๆ ที่พระเจ้ามอบให้ รวมถึง การมีวินัยที่เราออกกำลังกายทุกวันตลอดเวลา 20 ปี ที่ผ่านมาทำให้เราแข็งแรงเมื่อเทียบกับคนอื่น เพราะปกติอาการคนไข้ทั่วไปแค่ขยับตัวก็จะหัวใจเต้นเร็วและเหนื่อยหอบ
19.15 ผมเริ่มทานข้าวเย็น (เย็นจริง) เพราะรอนาน และทานยาต้านไวรัสครั้งแรก มี 4 เม็ด แต่ก็ขอบคุณพระที่ ให้ลูกได้มีโอกาสอยู่ห้องพักผู้ป่วยเพียงคนเดียว
20.45 เข้าห้องน้ำถ่ายเหลว และก็อาบน้ำ จากนั้น ได้มีเจ้าหน้าที่ใส่ชุดป้องกันอย่างมิดชิดเพื่อมาเก็บขยะและเสื้อผ้าที่ใช้แล้ว (เก็บวันละครั้งหลังเวลา 20.00)
21.00 นั่งดูไลน์ และโทรไปถามพยาบาลว่า ต้องการพรมเช็ดเท้าหรือ ซึ่งคำตอบคือไม่มี เพราะเขาพยายามไม่ให้มีอะไรเจอปนอยู่บนพื้น แต่สามารถเอามาเองได้แต่จากนั้นต้องทิ้ง ก็เลยโทรบอกที่บ้านช่วยเตรียมกาต้มน้ำไฟฟ้า, พรมเช็ดเท้า, ไม้แขวนเสื้อ 2 อัน, ถุงพลาสติกสำหรับใส่เสื้อผ้าที่จะซัก
21.15 สวดสายประคำ 1 สาย โดยระลึกถึงคนป่วยทั้งหมด รวมถึงคนที่ผมได้พบเห็นในวันนี้ และขอขอบพระคุณที่ให้ลูกได้ประสบกับความลำบากครั้งนี้เพื่อให้การเจ็บป่วยครั้งนี้ เป็นเหมือนการเตือนให้คนอื่นระวังตัว และไม่ประมาท
และไม่สามารถทำงานต่อได้ จากนั้นคุณหมอดารารัตน์ เจ้าของไข้ได้โทรเข้ามาถามอาการ และแจ้งเตือนว่าผมจะเริ่มมีอาการรุนแรงขึ้นเมื่อถึงวันที่ 7 ของการมีอาการไข้ ซึ่งจะเป็นในวันพรุ่งนี้ (พฤหัสบดี) จากนั้นในตอนเที่ยง พิณ (ภรรยาผม) ก็ได้ขับรถเอากาต้มน้ำไฟฟ้าและของใช้เพิ่มเติมใส่เป้มาให้ ซึ่งพิณ ไม่สามารถเข้ามาใกล้ตัวตึกผู้ป่วยและต้องฝากของไว้ ผมได้บอกดูพิณที่อยู่ถนนด้านล่าง จากชั้น 5 ซึ่งตอนหลังเจ้าหน้าที่แจ้งว่าจะไม่มีการอนุญาตให้นำของจากภายนอกมาอีก รวมถึงการสั่งอาหารจากข้างนอกเช่นเดียวกัน
18.00 ผมเตรียมทานข้าวเย็น (เย็นจริง ๆ) เพราะพอจะเริ่มทานพยาบาลก็เข้ามาเจาะเลือดเพื่อนร่วมห้องผม ซึ่งผมต้องหยุดทานและใส่หน้ากากขณะที่พยาบาลพยายามหาเส้นเลือดของเขา เพราะสภาพเส้นเลือดหดตัวทำให้การเจาะเลือดใช้เวลามากกว่า 50 นาที ซึ่งเป็นบรรยากาศที่เครียดมาก
19.00 พยาบาล 2คน ได้มานำตัวเพื่อนร่วมห้องผมใส่เตียงเข็นไปห้องผู้ป่วยวิกฤติ ซึ่งผมได้แต่ภาวนาขอให้เขาฟื้นตัวได้เร็ว (แต่จากนั้นผมก็ไม่ทราบข่าวของเขาอีกเลย)
19.26 ผมเริ่มมีอาการไข้ขึ้นสูง จึงทานยาลดไข้ และรู้สึกเครียดและนอนไม่หลับ ผมได้สวดภาวนาขอพรของพระสำหรับพระเมตตาเพื่อผู้ป่วยทุกคน จากนั้นก็หลับไปและตื่นขึ้นมาเวลา 03.25 เพื่อทานยาลดไข้เม็ดที่ 2 ผมพยายามทานยาให้ทิ้งช่วงเพราะนึกถึงตับตัวเองที่ต้องทำงานหนักกับยาที่ต้องทานหลายขนาน
ผมได้ทานยาลดไข้เม็ดที่ 3 เวลาเที่ยง จากนั้นก็หลังอาหารเย็นอีก 1 เม็ด เพราะผมรู้สึกหนาวสั่นขณะที่อุณหภูมิไข้ขึ้นถึง 38.7 ผมรอและทานยาลดไข้เม็ดถัดไปเวลา 03.30 ในเวลานั้นแห่งความทรมานนั้น ผมรู้สึกว่าพระเจ้าได้โอบกอดผมอยู่ และอาการไข้สูงได้หายไปเมื่อตื่นขึ้น อย่างไรก็ตามพอถึงบ่ายวันศุกร์ ไข้ก็กลับสูงอีกถึง 38.2 และเริ่มไอมากขึ้น แต่ยังไม่เหนื่อยหอบ ผมรู้ว่าอาการเริ่มแย่ลงแต่ก็พยายามไม่ทานยาลดไข้จนถึงเวลา
21.00 และเย็นนั้นคุณหมอได้เพิ่มยาต้านไวรัสอีก 1 ชนิด Favipiravir (Avigan 200mg) ให้ทานทันทีพร้อมอาหาร 8 เม็ด ซึ่งยานี้เป็นยาตัวใหม่ที่เพิ่งผลิตมาเพื่อใช้ต้านไวรัส COVID-19 โดยตรง และเมื่อผมศึกษารายละเอียดว่า คนไข้ต้องทานไม่ต่ำกว่า 40 เม็ด อย่างต่อเนื่องทุก 12 ชั่วโมง ซึ่งหมอต้องให้ยา Mirax-M ให้ผมทานก่อนอาหารเพื่อป้องกันการอาเจียนระหว่างทานข้าว และในวันเสาร์เช้าผมก็ทานยานี้อีก 8 เม็ด จากนั้นก็ได้ลดลงเหลือ 3 เม็ดในมื้อที่ 3 และต่อไป ผมเริ่มรู้สึกว่าวันเวลาในแต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้ามาก
เช้าวันอาทิตย์ คุณหมอดารารัตน์ ได้โทรมาสอบถามอาการและแจ้งว่า คุณหมอธนาดล จะเป็นผู้ดูแลผมต่อ เพราะคุณหมอแต่ละท่านจะมีเวรดูแลรักษา 7 วัน และจะย้ายไปดูแลส่วนอื่นต่อ ซึ่งเป็นเหมือนการสับเปลี่ยนเพื่อให้คุณหมอทุกท่านได้มีประสบการณ์ในการรักษาคนไข้มากขึ้น คุณหมอธนาดลได้ประเมินระดับ Oxygen ของผมซึ่งตกเหลือ 95% ซึ่งเกิดจากเชื้อลงปอด โดยหมอได้นำท่อ Oxygen มาต่อให้ผมใช้ (เป็นครั้งแรกในชีวิต) ตั้งแต่เที่ยงวันอาทิตย์ และบอกให้ผมเดินออกกำลังกายในห้องให้ได้ 12 นาทีเพื่อสังเกตว่าผมจะมีอาการเหนื่อยหอบ หรือ Oxygen ลดลงหรือไม่ ซึ่งโชคดีทีผมไม่มีอาการเหนื่อยหอบแต่อย่างใด และพบว่า ระดับ Oxygen ดีขึ้น และหมอให้หยุดใช้ได้หลังใช้ไป 48 ชั่วโมง
คุณหมอได้แจ้งว่า เมื่อคนไข้หายดี จะต้องไปกักตัวเองอย่างน้อย 14 วัน หากไม่สามารถหาที่กักตัวได้ก็สามารถไปพักที่โรงแรม Princeton แถวสนามกีฬาไทย-ญี่ปุ่นดินแดง หรือที่ ธรรมศาสตร์รังสิต
ซึ่งผมได้บอกหมอว่าผมสามารถกลับมากักตัวเองที่บ้านและไม่ปะปนกับสมาชิกครอบครัวคนอื่น ซึ่งหมอยังแนะนำว่ารถที่มา
รับก็ต้องมีการคลุมที่นั่งพลาสติกและแยกคนขับให้ห่างจากคนไข้อย่างชัดเจน ผมได้บอกภรรยาให้เตรียมรถตู้ Hyundai ซึ่งผมสามารถนั่งหลังสุดแยกห่างจากภรรยาได้
ผมดีใจมากที่จะได้กลับบ้านหลังจากอยู่ในการดูแลรักษาอย่างดีของหมอ, พยาบาล และเจ้าหน้าที่ ซึ่งเหมือนได้อยู่ในโรงพยาบาลเอกชน โดยที่ไม่ได้มีการจ่ายเงินค่ารักษาแม้แต่บาทเดียว
ผมจะไม่มีวันลืมประสบการณ์ครั้งนี้ อันเหมือนความชะล่าใจที่ผมควรตำหนิตัวเอง แต่อย่างไรก็ตาม ผมยินดีที่เกิดขึ้นกับตัวผม มากกว่าจะเป็นสมาชิกครอบครัวคนอื่น ๆ โดยเฉพาะคุณพ่อ (อายุ 92 ปี) และคุณแม่ (อายุ 88 ปี) มันเป็นสัญญาณเตือนให้ทุกคนไม่ใช่เฉพาะคนในครอบครัว, แต่ลูกน้องและเพี่อนร่วมงาน กับเพื่อนทุกคน ให้ "ตระหนักแต่ไม่ต้องตระหนก" ผมรู้ซึ้งถึงความผูกพันของภรรยา (พิณ) และลูกๆ ทุกคน (ลิน, เจ, ปิ๊ก) พี่สาวทั้งสาม และลูกพี่ลูกน้องที่อยู่เชียงใหม่ และเพื่อน ๆ ทั้งทุกภาคและต่างประเทศ ที่ให้กำลังใจและภาวนาให้ผม วันที่ผมประทับใจมากคือวันเสาร์ที่ 5 เมษายน ซึ่งเพื่อนสมาชิกเยสุอิตที่ในกลุ่ม Spiritual นำโดยคุณพ่อวิชัย และเพื่อน ๆ ได้ร่วมกันภาวนาผ่านกลุ่มไลน์ เพื่อขอพระพรจากพระเจ้า สำหรับผู้ป่วย, หมอ, พยาบาล, เจ้าหน้าที่ รวมถึงทุกคนที่กำลังประสบกับเหตุการณ์ COVID-19 และสิ่งสำคัญที่ผมขอยืนยันว่า ทุกภาคส่วนของรัฐได้ถือเป็นความสำคัญในการดูแลประชาชนทุกคนไม่ว่าเป็นเชื้อชาติใด หากคุณอยู่ในประเทศไทยแล้ว #เราไม่ทอดทิ้งกัน ผมภูมิใจมากที่เกิดเป็น#คนไทย#ในแผ่นดินที่สมบูรณ์ด้วยความรักและห่วงใยกัน ซึ่งคุณไม่สามารถหาได้ในประเทศอื่น ๆ ผมขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าในพระพรต่าง ๆ ที่ผมได้รับ มันเป็นโอกาสดีที่ผมได้มีเวลาไตร่ตรองก่อนวัน Easter ที่มาถึงนี้ และผมระลึกถึงนักบุญอิกญาซิโอแห่งโลโยลา ในช่วงที่ท่านได้รับบาดเจ็บและพักรักษาตัวและมีประสบการณ์กับความใกล้ชิดกับพระ
ผมได้เห็นถึง "#การให้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด#" ของคนที่ทำงานหนักในภาครัฐและเอกชน ผมขอสนับสนุนโรงพยาบาลรัฐบาลที่เป็นที่พักพิงของผู้เดือนร้อน ด้วยกำลังทรัพย์และกำลังใจต่อไป
กักกันตัวเองที่บ้านหลังจากกลับจากอังกฤษ ตั้งแต่วันที่ 17 ถึง 31 มีนาคม แต่....
เริ่มมีอาการไข้ตั้งแต่วันศุกร์ที่ 20 มีนาคม
ได้รับการยืนยันว่าติดเชื้อ COVID-19 ในวันที่ 23 มีนาคม เป็นคนไข้รายที่ 848
ได้รับการรักษาตัวที่โรงพยาบาลรามาธิบดีจักรีนฤบดินทร์ บางพลี (ห่างจากบ้าน 54 กม.) ระหว่างวันที่ 24 มีนาคม ถึง 7 เมษายน 2563 และเป็นคนไข้ที่หายป่วยคนที่ 888 ขณะที่ยังมีคนไข้รักษาตัวอยู่ 1,451 คนในโรงพยาบาลทั่วประเทศ
กลับมากักตัวเองที่บ้านโดยไม่สัมผัสคนในครอบครัวตั้งแต่วันที่ 7 เมษายน จนถึง วันที่ 23 เมษายน
ได้รับยาระหว่างวันที่ 24 มีนาคม ถึง 7 เมษายน ดังนี้
ก่อนอาหาร ยาMirax-M รวม 33 เม็ด
ก่อนอาหาร ยา Azycin รวม 3 เม็ด
ยาทานพร้อมอาหาร ยาต้านไวรัส Hydroxychloroquine Sulfate (Quinnel 200 mg) รวม 29 เม็ด
ยาทานพร้อมอาหาร ยาต้านไวรัส ตัวใหม่ล่าสุด Favipiravir (Avigan 200 mg) รวม 70 เม็ด
ยาทานพร้อมอาหาร ยาต้านไวรัส Prezista 600 mg รวม 26 เม็ด
ยาทานพร้อมอาหาร ยาต้านไวรัส Norvia 100 mg รวม 26 เม็ด
ยาหลังอาหาร ยาแก้ไอ Ropect รวม 27 เม็ด (และกลับมาทานต่อที่บ้านอีก 20 เม็ด)
ยาหลังอาหาร ยาละลายพร้อมน้ำ Nac Long รวม 9 เม็ด
ยานอนหลับ Ativan รวม12 เม็ด
ยาลดไข้ Sara รวม12 เม็ด
เช็คเลือดรวม 7 ครั้ง
X-Ray ปอด รวม 6 ครั้ง
ใส่สาย Oxygen รวม 48 ชั่วโมง
ทานอาหารครบ 5 หมู่จากโรงพยาบาล 43 มื้อ
ขอให้เพื่อนและครอบครัวทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรงและผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดีครับ
เครดิต :
ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!" ประกาศ "
ร่วมแสดงความคิดเห็น
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
