ช่างภาพสื่อดังลงสนามวันแรก เล่าความรู้สึกโดนกระสุนยางกลางม็อบ

จากกรณีกลุ่มเยาวชนปลดแอก ชุมนุมขับไล่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ในวันเสาร์ที่ 18 ก.ค. เวลา 14.00 น. ที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ก่อนเคลื่อนขบวนไปยังทำเนียบรัฐบาล

ก่อนที่ในเวลาต่อมาจะมีรายงานว่า บริเวณแยกผ่านฟ้าลีลาศ เจ้าหน้าที่ประกาศเตือนผู้ชุมนุม และเริ่มมีการฉีดน้ำแรงดันสูงแล้ว ยังปรากฏว่ามีการใช้กระสุนยางยิงด้วย โดยไม่มีการแจ้งเตื่อนล่วงหน้า ทั้งนี้พบว่ามีผู้ถูกยิงเป็นนักข่าวหลายราย

ล่าสุด ช่างภาพเจ้าของเพจ 'มนุษย์กรุงเทพฯ' และเป็นหนึ่งในช่างภาพของสื่อชื่อดังอย่าง 'The MATTER' ได้เล่าประสบการณ์ และความรู้สึกของตัวเอง หลังโดน"กระสุนยาง" ระหว่งปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง

โดยระบุว่า "ผมเพิ่งเริ่มทำงานเป็นช่างภาพข่าวได้เดือนนี้เลย งานที่ไปถ่ายมาแล้วคือ ศูนย์วัคซีนที่สถานีบางซื่อ ศูนย์วัคซีนไทยร่วมใจตามห้างต่างๆ ที่ร้างไป ฯลฯ ขณะที่การชุมนุมครั้งนี้ (18 กรกฎาคม 2564) เป็นสนามข่าวครั้งแรกของผม ผมเคยร่วมชุมนุมในฐานะประชาชนมาก่อน มีความคิดเห็นของตัวเอง แต่การลงพื้นที่ในฐานะผู้สื่อข่าวต่างออกไป ผมต้องทำงานบนพื้นฐานความจริง อ้างอิง fact ระมัดระวังความคิดเห็นของตัวเอง อาจทำไม่ได้ทุกภาพ แต่ผมจะพยายามทำให้ได้มากที่สุด

"ผมใส่หมวกกันน็อค หน้ากากกันแก๊ส และปลอกแขนนักข่าว โดยที่มือถือกล้องอยู่ตลอด ดูยังไงก็รู้ว่าเป็นคนมาทำข่าว ทีมประเมินกันว่าอาจมีการสลายการชุมนุม ผมได้รับมอบหมายให้เตรียมถ่ายภาพเหตุการณ์นั้น ช่วงแรกจะอยู่ช่วงกลางๆ ค่อนมาทางหลังขบวน แต่เวลาผ่านไปก็ค่อยๆ ขยับไปตามสถานการณ์ โดยพยายามหามุมให้ไม่ซ้ำกับช่างภาพอีกคน ก่อนลงสนามก็กลัวนิดๆ เราจะเจออะไรหรือเปล่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้น เราควรอยู่ในจุดไหน แต่พอถึงหน้างาน เราอยากได้ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความกลัวก็หายไปช่วงเวลาหนึ่ง ผมถ่ายภาพตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไปเรื่อยๆ ช่วงเย็นของการชุมนุมมาอยู่แถวแยกนางเลิ้ง ผมเดินไปข้างหน้าถอยกลับอยู่หลายครั้ง พอมีการยิงแก๊สน้ำตา ผมถอยออกมาล้างหน้าแล้วเข้าไปใหม่

ช่างภาพสื่อดังลงสนามวันแรก เล่าความรู้สึกโดนกระสุนยางกลางม็อบ

"ช่วงเวลานั้นผมพยายามหลบๆ ถอยๆ จากมวลชนข้างหน้ามาประมาณหนึ่งเพื่อเซฟตัว อยู่ๆ ก็มีกระสุนยางตกมาบริเวณป้ายรถเมล์ตรงนั้น ผมค่อยๆ ถอยออกมา แต่ยังหันหน้าไปทางทำเนียบรัฐบาล พอมาอยู่ตรงข้ามโรงเรียนราชวินิตมัธยม อยู่ๆ ก็ ปึ้ง! เข้ามาที่แขน ผมเปลี่ยนมาหันหลังแล้วเดินเร็วออกมา พอคนตรงนั้นเห็นว่าเราโดนกระสุนยาง ก็รีบเข้ามาพาตัวไปหาพยาบาล เขาล้างแผลแล้วฉีดสเปรย์เย็นให้ หลังจากนั้นพี่นักข่าวในทีมก็พาไปโรงพยาบาลแถวนั้น มันไม่ได้เจ็บมาก เป็นความรู้สึกของการโดนกระแทก เหมือนโดนต่อยแต่ก็มากกว่านั้น หมอตรวจร่างกายแล้วไม่ได้รุนแรงมาก แค่บวมช้ำมีรอยใหญ่ประมาณหนึ่ง พี่ที่พาไปโรงพยาบาลตัดสินใจให้ผมกลับบ้านไปพัก เลยไม่ได้กลับไปถ่ายภาพต่อแล้ว

"ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือ โกรธ คนทำงานสื่อควรได้รับการปกป้องจากรัฐประมาณหนึ่ง เรามาอยู่ในพื้นที่เสี่ยงเพื่อนำเสนอความจริง แต่ผมไม่อยากพูดว่าสื่อควรได้รับการปกป้องเป็นพิเศษ เพราะต่อให้ผมเป็นประชาชนคนหนึ่ง ก็ไม่ควรโดนกระทำแบบนี้ ในฐานะนักข่าว ผมคงไม่บอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นควรทำหรือไม่ควรทำ ถ้าความจริงเป็นแบบนี้ ทุกคนตัดสินใจกันเองได้เลย แต่ในฐานะประชาชน ผมคงบอกว่ารัฐไม่ควรทำแบบนี้ มันรุนแรงเกินกว่าเหตุ ถ้ารัฐบอกว่ายอดผู้ติดเชื้อโควิดเยอะขนาดนี้ยังออกมาชุมนุมกัน ผมว่ารัฐต้องมองตัวเองด้วยว่า มันเพราะประชาชนหรือเพราะรัฐควรคุมโควิดได้ไม่ดี รวมไปถึงการจัดการเรื่องวัคซีนด้วย ผู้ชุมนุมออกมาเรียกร้องในสิ่งที่ควรได้ แต่พอเขาออกมาพูด รัฐก็ใช้ความรุนแรงจัดการ

"สิ่งที่เกิดขึ้นคือการลงสนามข่าววันแรก อาจเรียกว่าความซวยหรืออะไรก็ตาม แต่อย่างน้อยผมยังไม่ตายและไม่เป็นอะไรมาก มันไม่ทำให้ผมกลัว แต่กลับเป็นเชื้อไฟให้ผมอยากทำหน้าที่เล่าความจริงต่อไป ครั้งนี้มีประสบการณ์แล้ว ครั้งหน้าผมคงต้องเซฟตัวเองมากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าหน้างานจริงๆ จะเป็นยังไง ไม่รู้ว่าผมจะทิ้งความกลัวไปช่วงเวลาหนึ่งเพื่อเข้าไปบันทึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือเปล่า"