เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศนำเสนอเรื่องราวของชาวเน็ตท่านหนึ่ง โดยเรื่องราวมีอยู่ว่า.. ลูกสาวหายไปเมื่อ 2 ปีก่อน ไม่มีใครจำเด็กขอทานคนนี้ได้ ยกเว้นเจ้าตูบที่มองแค่แว๊บเดียวก็จำนายน้อยของมันได้ ฤดูหนาวในปีนั้น เพื่อหาเงินเพิ่มมาจับจ่ายช่วงปีใหม่ อิงก็เลยพาลูกสาวไปขายไก่สองกรงที่ตลาดด้วยกัน
ลูกสาวหายไป 2 ปี ยังหาไม่พบ จนกระทั่งจู่ๆ สุนัขที่เลี้ยงไว้ ก็พุ่งเข้าหาเด็กขอทานที่ตลาด?
อิงจำได้อย่างแม่นยำว่า วันนั้นพวกเขาออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง แม้แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่มีเวลากิน จนไปถึงตลาดถึงได้เอาหมั่นโถวที่ทำไว้ออกมากินกับลูกสาว ลูกสาวเองก็รู้ความ เห็นแม่กินหมดแล้วก็บิดส่วนของตัวใส่ปากแม่ พร้อมบอกว่า : "แม่กินเยอะๆนะคะ" อิงยิ้มให้ลูก ลูบหัวลูกสาว แล้วก็บิดหมั่นโถวใส่ปากแก "แม่อิ่มแล้ว หนูกินนะลูก กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ" เด็กหญิงได้ยินอย่างนั้นก็รีบกินคำโต
ตอนนั้นในตลาดคนเริ่มเยอะขึ้น อิงก็เริ่มยุ่ง ทำให้ดูแลลูกได้ไม่ทั่วถึง เด็กน้อยกินหมั่นโถวเสร็จก็วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น เก็บของเล่นบนพื้นได้ก็เอามาให้แม่ดู พร้อมร้องเรียกแม่เสียงดัง : "แม่จ๋าๆ ดูนี่สิ นี่อะไรคะ" แต่อิงกำลังต่อรองราคาอยู่กับลูกค้า ไม่มีเวลาดูลูก แต่เด็กน้อยก็ยังมาวุ่นวายตอแยกับแม่ อิงก็เลยอดไม่ได้ที่จะดุลูกไปหลายประโยค "คิดว่าแม่ยังยุ่งไม่พอหรือไง ไปนั่งนิ่งๆตรงนู้นเลย"
วันเวลาผ่านไป มีแต่เจ้าตูบที่ไปเป็นเพื่อนอิงในการตามหาลูกในทุกๆที่ พวกเขาตามหาเป็นเวลา 3 เดือนเต็มๆ ในสามเดือนนั้นอิงเหมือนศพเดินได้ นอกจากข่าวคราวของลูกสาวแล้ว เธอไม่สนใจอะไรอีกเลย ทุกค่ำคืนใต้ฟ้ากว้าง อิงมีเพียงเจ้าตูบอยู่ข้างกาย เพื่อช่วยกันแบ่งเบาความทุกข์ที่หาลูกสาวไม่เจอ
อิงก้มลงกอดลูกร้องไห้โฮ: "ญาญา ญาญาใช้มั้ยลูก โอ้! ลูกสาวแม่ หนูเป็นยังไงบ้างนี่แม่เองไง" ญาญาอึ้งไปสักพัก ก่อนจะกอดตอบมารดาร้องไห้โฮ : "แม่คะ หนูเองญาญา" มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่า 2 ปีมานี้เด็กน้อยเจออะไรมาบ้าง ตอนนั้นเด็กน้อยรู้สึกว่ามีหมาพยายามดึงแขนเสื้อแก แต่แกไม่กล้าลืมตามอง ไม่กล้าขยับเขยื้อน
ที่มา : kchiwit.com