“สี่แผ่นดิน” วันสิ้น ร.5 เทียบเหตุการณ์ 13 ตุลา 59 เหมือนจริงจนใจหาย

       อ่านจบน้ำตาซึม! โลกออนไลน์ มีการแชร์บทประพันธ์เรื่อง "สี่แผ่นดิน" ช่วงจบแผ่นดินที่หนึ่ง คราสิ้นพระพุทธเจ้าหลวง รัชกาลที่ 5 เมื่อวันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ.2453 โดย ดร.สมเกียรติ โอสถสภา อดีตอาจารย์ประจำคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้โพสต์บทประพันธ์สี่แผ่นดิน ผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว

โดยมีข้อความดังนี้...

""เมื่อได้ย้อนไปเปิดหนังสือ "สี่แผ่นดิน" ช่วงจบแผ่นดินที่หนึ่ง คราสิ้นพระพุทธเจ้าหลวง รัชกาลที่ 5 เมื่อวันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ.2453 เหตุการณ์ที่ "แม่พลอย" ประสบพบเจอ ช่างคล้ายกับวันสิ้น "รัชกาลที่ 9" วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ.2559 เสียเหลือเกิน หม่อมคึกฤทธิ์ท่านเขียนได้ซาบซึ้งจนแลเห็นภาพได้ อ่านแล้วน้ำตาไหลคลอ...
คงคล้ายกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในวันที่ 26 ตค. ที่จะถึงนี้ คงเป็นความรู้สึกเดียวกัน จึงขอคัดมานำเสนอในบางช่วงตอน ;

คุณเปรมเดินขึ้นตึกแต่เบาๆ เข้ามานั่งลงข้างพลอยและร้องไห้ คำตอบเท่านั้นพอแล้วสำหรับพลอย
ขณะที่พลอยเดินไปหยิบเสื้อผ้าคุณเปรม น้ำตาก็ยังไหลออกมาเรื่อยๆ ซึ่งพลอยไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่จะต้องเช็ดให้แห้ง เพราะคุณเปรมเองก็ยังร้องไห้อยู่เรื่อยๆ เช่นเดียวกัน

พลอยเดินไปมาด้วยความกระวนกระวายใจจนบ่าย นึกออกว่าเย็นวันนี้เขาจะแห่พระบรมศพกลับเข้าวัง อย่างน้อยที่สุด ที่ตนจะทำได้ในวันนี้คือ ไปคอยเฝ้าถวายบังคมพระบรมศพตามข้างถนนหนทาง ยังดีกว่านั่งอยู่ที่บ้านโดยไม่มีจิตใจจะทำอะไรถูก พอนึกออก พลอยก็รีบแต่งกายเข้าเครื่องไว้ทุกข์ แล้วขึ้นรถม้าออกจากบ้านสองคนกับนางพิศ มุ่งหน้าไปทางถนนราชดำเนิน

ตลอดทางที่พลอยผ่าน มีแต่ชาวบ้านร้านตลาดแต่งกายไว้ทุกข์ นุ่งดำ เดินมุ่งหน้าไปทางเดียวกันทั้งสิ้น ทุกคนมีใบหน้าอันเศร้าหมอง ส่วนมากถือดอกไม้ธูปเทียนในมือ บางคนเดินร้องไห้ดังๆ บางคนก็เดินเช็ดน้ำตา ทุกคนต่างมุ่งหน้าไปคอยกระบวนพระบรมศพ เพื่อถวายบังคมสักการะในวันนี้

พลอยบอกให้รถหยุด แล้วเดินปนกับฝูงคนไปยังถนนราชดำเนินใน ตามสองข้างถนนนั้น ราษฎรมานั่งคอยถวายบังคมพระบรมศพกันโดยตลอด ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีใครส่งเสียงกระโตกกระตาก พลอยค่อยๆ หลีกคนเข้าไป เห็นมีที่ว่างอยู่ข้างถนนหน่อยหนึ่งก็เข้าไปนั่งเยื้องไปข้างหน้า พอเอื้อมมือถึง มีทหารยืนรายทางอยู่คนหนึ่ง

พลอยนั่งคอยอยู่นาน ฝูงคนที่มาคอยถวายบังคมก็มากขึ้นทุกที อากาศที่ครึ้มอยู่ตลอดทั้งวันนั้น กลายเป็นเมฆฝนขนาดหนัก บดบังท้องฟ้ามืดมิดไปทั่วราวกับเวลากลางคืนที่มืดสนิท พลอยมองไปข้างหน้าตามขอบฟ้า เห็นฟ้าแลบไกลๆ เป็นระยะๆ และเสียงฟ้าร้องดังครืนอยู่ไกลๆ แต่ดินฟ้าอากาศที่แสดงอาการว่าฝนจะตกนั้น มิได้ทำให้ฝูงชนที่มาคอยถวายบังคมพระบรมศพนั้นท้อถอยไปได้เลย

เวลายิ่งล่วงไป ความมืดก็ยิ่งทวีขึ้น พลอยขนลุกเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นอันมากร้องไห้โฮ ดังมาตั้งแต่ถนนราชดำเนินนอกอันเป็นต้นทาง ในที่สุดก็ได้ยินเสียงดนตรี เสียงปี่เสียงกลองจากกระบวนแห่กระบวนหน้า ข้ามสะพานผ่านพิภพฯ เดินมาตามถนนราชดำเนินใน คู่แห่นั้นถือเทียนแวววาว แลดูเป็นทางยาวคู่หนึ่งสุดลูกตา เสียงปี่เสียงกลองชนะ ดังใกล้เข้ามาอีก หมู่คนที่นั่งอยู่ริมถนนเริ่มจุดดอกไม้ธูปเทียน ที่ต่างถือมาราวกับนัดกันไว้

อีกสักครู่ ตามสองข้างถนนก็มีแสงธูปเทียนดารดาษเหมือนดาวในท้องฟ้า นางพิศจุดธูปเทียนส่งมาให้จากข้างหลัง พลอยรับมาถือไว้ ยกสองมือกำแน่น พระบรมโกศประดิษฐานอยู่บนพระยานมาศสามลำคาน กั้นกางด้วยพระมหาเศวตรฉัตรและดูสูงทะมื่น ข้ามสะพานมาแล้ว ทุกคนเปล่งเสียงดังร้องไห้ด้วยความรู้สึกจากหัวใจ ทุกคนก้มลงกราบถวายบังคม พลอยนั่งใจเต้นระทึก มือที่ถือธูปเทียนอยู่นั้นเริ่มสั่นคลอนด้วยความเศร้าสลด ยิ่งพระบรมโกศถูกเชิญใกล้เข้ามา เสียงคนร้องไห้ก็ดังใกล้ติดตามมา เหมือนกับจะแข่งกับเสียงปี่กลอง

พอพระยานมาศเคลื่อนมาอยู่ตรงหน้า พลอยก็ก้มลงกราบถวายบังคม และเมื่อเงยหน้าขึ้น ตาก็พอดีไปจับอยู่ที่ใบหน้าทหารที่ยืนรายทาง ทหารคนนั้นถือปืนกลับปลายกระบอกลง ห้ามหน้าไม่กระดิกตามที่ได้รับคำสั่ง ใบหน้าของทหารคนนั้นเป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มชาวบ้านนอก แต่สิ่งที่เข้ามาปลดปล่อยความรู้สึกของพลอยให้ปะทุออกมาทั้งหมดก็คือ

บนใบหน้าทหารหนุ่มนั้นมีทางน้ำตาเป็นทางยาวไหลออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้างและน้ำตานั้นไหลอยู่ไม่ขาดสาย พลอยเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาให้คนอื่นเห็น แต่เมื่อเห็นหน้าทหารคนนั้นด้วยแสงเทียนที่ถืออยู่ พลอยก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหมดอับอาย...."

CR:::: FB Somkiat Osotsapa